update van mini mouse

vandaag 30 weken en 6 dagen (ofte 7 maanden ongeveer) en daarnet nog eens op controle geweest bij de gyne.
geen groot nieuws te melden: alles was in orde met ons muisje.
ze weegt nu zo'n 1550g. volgens de berekeningen van de dokter zal het alleszins geen grote baby worden. ze zit iets onder het gemiddelde. dit betekent zo'n 3kg à 3.2kg en rond de 50cm bij de geboorte. en ik vind dat helemaal niet erg. op het moment dat ik ze er zal moeten uitduwen zal ik waarschijnlijk vloeken omdat het geen is van 2,5kg.

deze namiddag was m'n buik weer een eigen leven aan het leiden/lijden op kantoor, met de collega's als enthousiaste supporters :). precies een alien die er op elk moment kan uitbreken.
het blijft toch raar hoor. wie had dat nu kunnen denken dat ik me op m'n werk in zo'n situatie zou bevinden..?
praktisch iedere dag zeggen we hier tegen elkaar hoe ongelooflijk dit toch allemaal is. het is en blijft een wonder, een wondermuis.

en aan alle dames die nog wachten op hùn wonder: geef asjeblieft de hoop niet op, hoe moeilijk dit soms, en bij sommigen meestal, is.

en we doen voort

29 weken vandaag. nog een weekje en dan zal ik écht beginnen aftellen.
gisteren naar de huisarts geweest omdat m'n rugpijn uitstraalt naar m'n buik. en een onophoudelijke hoofdpijn, van zodra ik mijn ogen open 's morgens tot ik ze 's avonds sluit.. paracetamol is het enige wat ik mag nemen maar het helpt niet. voor de rug moet ik rusten en oefeningen doen. als de hoofdpijn niet overgaat moet ik toch eens bellen naar de gynaecoloog.

dinsdagavond zijn we naar de eerste van twee info-avonden geweest in het ziekenhuis. er werd uitleg gegeven over oa de juridische aspecten van een zwangerschap/bevalling. in de tweede helft ging het over de bevalling zelf. we hebben daar enkele, nogal expliciete, foto's gezien, ja man. ik heb er ineens zenuwen van gekregen (en mijn hubbie ook want ik heb hem toch een paar keer zien slikken :)).

ondertussen is het ontwerp van het geboortekaartje klaar, dat is toch ook al iets waarvan ik me niets meer moet aantrekken.

en muizekind... die stampte naarstig verder, non-stop, van 's morgens tot 's nachts (moet dat normaal niet eindeloos veel slapen zo'n klein ding??!)

over snotneuzen en kilo's

gisteren nog eens op controle geweest, op 26 weken en 6 dagen. ik keek er al heel de dag naar uit maar mijn enthousiasme was snel verdwenen. we zaten nog maar goed en wel in die wachtzaal, komt er daar ineens een bende van zes binnengewandeld (jawel, ZES!). de 'patiënte' bleek een puber te zijn van hoogstens 16 jaar, zo vol als het maar kan.
ik zag het al volledig voor me: een keer seks gehad zonder condoom en direkt prijs. het kind was daar met lief, moeder, schoonmoeder en een vriendin of twee en dat moet binnenkort een kind opvoeden...
potverdikke, ik heb serieus op m'n lip moeten bijten om niet luidop een of andere gemene (maar wel gemeende) opmerking te maken. grrrrr!

anyway, met muis was alles gelukkig goed. ze is ondertussen gedraaid, van dwarslig naar 'bevallingspositie' (en dat heb ik gevoeld 3 dagen geleden!). gezien ik niet overdreven veel vruchtwater heb zal ze hoogstwaarschijnlijk niet meer keren nu.
ze weegt nu 1,050kg. nog een kilo of twee te gaan dus.
bij mij zijn er ondertussen al negen bijgekomen. en ik maak me er niet druk in. het kan me niet schelen dat ik na februari drie jaar op regiem zal moeten, echt.

domper op de vreugde...

vorige week vrijdag was ik 26 weken ver. dit betekent dat men zou proberen om muis in leven te houden dmv intensieve zorgen mocht ze nu geboren worden. extreem prematuur zou ze zijn maar er zou voor gevochten worden. voor mij is elke week erbij nu zeker een gewonnen week.
overmorgen weer op controle. 'k veronderstel dat er vanaf nu telkens minder tijd tussen de controles zal zitten.
voor de rest zou ik 'mogen' klagen over slapeloze nachten wegens rugpijn maar ik zal het niet doen. vrijdag heeft mijn tante (die eigenlijk een beetje mijn surrogaatmama is) te horen gekregen dat haar kanker teruggekomen is. morgen begint ze nog eens aan een reeks chemokuren die haar langzamerhand weer zullen doen veranderen in een wrak.
zij mag klagen.
mijn grootste angst is dat ze muis nooit goed zal leren kennen of nog erger, dat ze haar nooit te zien zal krijgen...

het leven kan zo oneerlijk zijn.

voor muis

voortaan zal ik ons kindje 'muis' noemen hier op de blog. zo'n pseudoniem schrijft gemakkelijker, dat is de enige reden :).

gisteren heeft muis, eindelijk, haar eerste concert meegemaakt.
ik zeg 'eindelijk' want normaal gezien ben ik een fervent concert/festivalganger. maar wegens mottigheid en lusteloosheid is het er deze zomer niet van gekomen om ergens vooraan in de massa te gaan shaken en springen.
bon. we zijn naar een wondermooi optreden geweest van an pierlé & white velvet. het was een zeer intiem gebeuren, in een klein cafeetje en achteraf kon je bij an in persona een cd kopen. met een brede glimlach heeft ze haar nieuwste cd 'hinterland' opgedragen aan muis. behalve wij, is an pierlé nu de enige die weet hoe muis uiteindelijk écht zal heten :). ze vond het in elk geval een zeer mooie naam. 'nomen est omen' zei ze.

mag ik u voorstellen?

eergisteren zijn we op controle geweest. ik was toen 22 weken en 3 dagen ver.
onze ukkepuk weegt nu ongeveer 500g en is zo'n 30cm lang. echt wel al een babytje hé :).
we hebben zeer mooie beelden gezien, van haar gezichtje, haar handjes... op zo'n moment krijg je een warm gevoel en besef je dat je dat mini-mensje al graag ziet, ook al heb je ze nog nooit in levende lijve ontmoet.
ik heb ondervonden dat die 4 weken wachten op de laatste medische controle bijzonder vlot verlopen is. ttz, geen stressmomenten omdat ik niet meer kon wachten, geen paniekaanvallen, geen neigingen om de afspraak te vervroegen. betekent dit dat ik begin te genieten? dat ik eindelijk vertrouwen begin te krijgen in een goeie afloop?
het wordt ook wel concreter allemaal natuurlijk: de geboortelijst is samengesteld, we zijn begonnen aan de kinderkamer. het is me duidelijk aan het worden dat het 'voor echt' is :).
enne... als jullie een momentje hebben dan stel ik ze even voor, onze dochter:

join the club

vandaag kwam er een mannelijke collega aan onze 'blok' vertellen dat zijn vrouw 8 weken zwanger is. dit verwonderde me eerst wel (lees: ik vond het verdacht) want hij is 40 jaar en zijn vrouw is er 'al' 38. toen smeet hij er direkt ook uit dat het een grote verrassing was want dat ze eigenlijk geen kinderen konden krijgen.
nadien heb ik hem een mailtje gestuurd om hem te laten weten dat we in hetzelfde schuitje zitten. bleek dat zij ook jaren van behandelingen achter de rug hebben en dat ze uiteindelijk gestopt zijn omdat ze de spanningen niet meer aankonden.
de beslissing om te stoppen was 2 jaar geleden en nu zijn ze wonder boven wonder ook zwanger.

aan lie en alle andere lotgenoten: staar je er niet blind op maar houd in je achterhoofd dat het kan. dit is nog maar eens het bewijs.

anderzijds was het wel triestig om vast te stellen dat we nu al met 5 collega's van dezelfde afdeling zijn die te maken hebben gekregen met vruchtbaarheidsproblemen.
en dan zijn er misschien nog waarvan we het niet weten.

halfweg

vandaag ben ik halfweg, 20 weken ver. ik kan het nog altijd niet geloven. wie had er ooit gedacht dat ik me in deze 'toestand' zou bevinden??
een vriendin vertelde gisteren nog dat ze een paar maanden geleden (toen ze nog niet wist dat ik zwanger was) al haar zwangerschapskleren heeft weggedaan. want ze dacht nog bij zichzelf dat het voor mij toch nooit ging kunnen dienen.

halfweg àl maar voor ons is het eigenlijk 'nog maar' halfweg. we zijn nog allebei zoooo angstig... we houden er nog altijd rekening mee dat we kunnen bij de ongelukkigen zijn bij wie het alsnog foutloopt. we hebben al een naam voor ons kindje maar we betrappen er onszelf op dat we die zelden of nooit uitspreken. precies of we willen de band niet onnodig sterk maken.
ik wilde eigenlijk het bezoek aan de drukker en het maken van de geboortelijst zolang mogelijk uitstellen, voor diezelfde reden, maar de zwangerschapsperikelen van een collega hebben me een beetje gedwongen om er toch al in te vliegen. zijn vriendin is onverwachts opgenomen in het ziekenhuis, 7 maanden zwanger. haar vliezen zijn al gebroken.
stel je voor dat dit ons ook te wachten staat en ik heb nog niks geregeld... een extra stressfactor die je op zo'n moment wel kan missen denk ik.

'je moet ervan genieten' heb ik ondertussen alweer meerdere keren moeten horen. ik wou dat ik het kon.

ik las gisteren dit artikel. de waterlanders zijn niet uitgebleven. het is een pijn die ik zal blijven meedragen.

't is officieel

ik mag binnenkort overschakelen van hot wheels naar barbie: we krijgen een dochter.
je moet al een serieuze rot in het vak zijn om die echo te kunnen vertalen naar een meisje maar de dokter is er nu 100% zeker van (en we gaan er van uit dat hij al héél veel ervaring heeft op dat vlak :)).
voor de rest was alles in orde. de afmetingen waren perfect op schema, niet te groot, niet te klein. ze zat ondersteboven, dat betekent volgens mij dat het meestal de handjes zijn die ik voel duwen. ze zal mijn lange vingers hebben :).

gisteren heb ik te vroeg gejuicht als het over de kwaaltjes gaat. ik ben deze morgen naar de huisarts mogen gaan omdat ik bij momenten met moeite kon stappen door de rugpijn. blijkt dat ik al goed last heb van bekkeninstabiliteit. hopelijk brengt de kinesist wat verlichting...

she moves in her own way

van een beweeglijke baby gesproken! bij het minste dat ik me wat vooroverbuig aan m'n bureau krijg ik direkt een sessie gestomp en geduw totdat ik me terug rechtzet. 't zal een vinnig ding zijn denk ik, amai :).
deze morgen, toen ik al wakker was maar nog wat bleef liggen in bed, was ze weeral aan het stampen (of boksen). en dit keer kon ik het al voelen aan de buitenkant. zo'n goed gevoel dat dit gaf, die kleine duwtjes tegen m'n handen!
goed nieuws voor papa en broer natuurlijk.
morgen terug naar de gynaecoloog. in principe zullen we dan zeker weten of het een meisje wordt (en zal ik weten of ik die kleertjes terug moet verkopen :))

voor de rest zo goed als geen last van kwaaltjes. behalve af en toe wat rugpijn merk ik wel dat ik zeer snel buiten adem ben en dat mijn benen precies 100kg wegen. op het werk hebben we een lift maar zolang ik niet uitgeput op de grond val blijf ik de trap nemen. zo heb ik toch nog iets van beweging.

90-10

na een lange werkdag waarbij ik elke minuut van de klok gezien heb, was het dan gisteren eindelijk weer zover: een bezoek aan mijn beste vriend mister echo-machine.
het begon zeer goed: we zagen een kloppend hartje. voor ons het voornaamste.
voor de rest hebben we eigenlijk niet veel meer gezien behalve een ruggengraat en een stel hersentjes. sjareltje zat namelijk met de rug gekeerd naar ons én met de beentjes opgetrokken. bijgevolg was het geen sinecure om te gaan ontdekken of het een meisje of een jongen wordt.
toen de gynaecoloog na een kwartier bijna opgaf kreeg hij ineens iets in beeld waarvan hij zei: dit zouden wel eens gezwollen schaamlippen en een clitoris kunnen zijn.
we zagen duidelijk twee witte streepjes met daartussen een derde, lichter streepje.
90% zeker is hij ervan. dat lijkt me toch al een redelijk statement dan!
ook al had ik geen voorgevoel wat het geslacht betreft, ik ben er precies toch van verschoten dat het waarschijnlijk een meisje wordt.
nagels lakken en haar vlechten, het zal een aanpassing zijn na een voetballend skatertje in huis :). maar ik ben blij hoor, don't get me wrong!
het is ook al sedert enkele dagen dat ik bijna elke avond beweging voel. zoooo geruststellend! door die geruststelling ben ik direkt ontspannen en geraak ik veel gemakkelijker in slaap. dat was tot nu toe echt een probleem want ik ben een buikslaper (inclusief kussen op m'n hoofd). op je rug moeten slapen is een hel in dat geval.
het komt allemaal goed :)

zoveelste d-day

morgen is het weer zo ver: we mogen op controle bij de gynaecoloog. EINDELIJK!
ik ben weer meer ongerust geweest dan iets anders. je moet ervan genieten zeggen de mensen dan. tjah, dat zou ik heel graag doen maar ik heb het niet in de hand helaas.
met die angelsound hoor ik alleen m'n eigen hartslag en het gerommel in m'n darmen, ik weet daar alleen mee dat ik zelf nog in leven ben. ik wil weten of die kabouter leeft! grrrrr!
waar ik me aan vastklamp is het feit dat m'n buik verdikt. maar aan de andere kant denk ik dan ook, stel dat het hartje opeens stopt met kloppen dan valt die buik ook niet direkt als een pudding in mekaar dus ja...
'k heb zelfs de moed niet om het nieuws al aan de grote klok te hangen, je weet maar nooit dat het nog foutloopt..
het wordt een lange, zenuwslopende werkdag morgen. om 17h worden we verwacht.

wedding bells

om een buitenlands kindje te kunnen adopteren moet je getrouwd zijn. daarom hebben wij een tijdje geleden een datum vastgepind om te trouwen.
die datum was gisteren. sedert gisteren ben ik dus officieel mevrouw T. :).
gezien de adoptie hoogstwaarschijnlijk niet meer doorgaat was het trouwen niet noodzakelijk meer maar we wilden er toch mee doorgaan want eigenlijk is het ook omdat we mekaar graag zien ;).
we hebben niet alleen genoten van ons feestje maar ook van de vele lieve attenties van vrienden en collega's.
net zoals het (nog altijd) raar en ongeloofwaardig aanvoelt om zwanger te zijn is het ook een zotte gedachte dat ik zwart op wit van straat ben :)

het tij keert nog meer

gisteren hadden we de o-zo-belangrijke 12 weken echo (al ben ik bijna 13 weken) en oef, alles was in orde.
dat wereldwonder is ondertussen al 7cm, 2cm gegroeid op anderhalve week tijd. niet moeilijk dat ik mezelf hier vooruitsleep wegens alarmerend laag energiepeil.
pas op, ik klaag niet hoor, integendeel. al hing ik hele dagen met m'n hoofd in de wc-pot, ik zou er nog mijn glimlach niet bij verliezen.

ondanks het geruststellende nieuws hadden we toch geen zo'n goed gevoel bij de consultatie. de dokter was om te beginnen anderhalf uur te laat. hij was slechtgezind en heeft de echosessie rap rap afgerammeld, we hebben met moeite armpjes en beentjes gezien.
wij kijken al zolang uit naar dit moment, zitten daar 90 minuten in de wachtzaal onze vingers op te vreten van de zenuwen en dan sta je ineens terug buiten voor je 't goed en wel beseft. we hadden ons dat moment toch wel wat anders voorgesteld.

het was normaal gezien de bedoeling dat ik tot half oktober naar dokter decleer zou gaan om daarna 'over te schakelen' naar mijn gyne dicht bij huis. maar we hebben gisteren besloten om vanaf de volgende consultatie reeds te veranderen.
die andere gyne is dichter (op 10 minuten van hier), goedkoper en vooral: hij neemt al de tijd!
niet echt loyaal tov decleer maar ey, die zal dat nooit beseffen. bij hem is dat bandwerk, voor hem zal dat niks uitmaken als daar nu eentje meer of minder komt.

we zijn nog altijd niet bekomen van de chance die we hier hebben tegenwoordig, gisteren kreeg ik nog goei nieuws. de creche naar waar mijn voorkeur uitging belde om te zeggen dat ze plaats hebben voor ons sjareltje. je moet weten, waar wij wonen mag je al blij zijn dat je opvang vindt nét voordat je terug begint te werken. een ongelooflijk grote zorg minder. waar hebben we dat aan verdiend??

in principe mag/kan ik dus nu beginnen genieten... ik zal proberen


ps: je zal het vandaag ook wel gehoord hebben (je moest al serieus doofstom zijn om eraan te kunnen ontsnappen): T.H. is weer zwanger.
'in het voorjaar zijn wim en ik beginnen praten over een tweede kindje'

in het voorjaar. we zijn half augustus en ze is al 12 weken ver. *zucht*

empathie

weet je dat ik me nog altijd veel verwanter voel met mijn ex-lotgenootjes dan met zwangere vrouwen. eigenlijk is het simpel: ik voel me niet verwant met andere zwangeren. als ik bolle buiken zie lopen dan heb ik het er nog altijd even moeilijk mee, direkt een steek in m'n maag en mijn hoofd die langzamerhand een groen tintje krijgt van jaloezie.
klinkt misschien onbegrijpelijk maar ik denk dat het gewoon tè diep zit.ik kan me momenteel niet voorstellen dat het ooit anders zal zijn. misschien ga ik er telkens van uit dat die anderen er 'niks' hebben moeten voor doen, dat het altijd 'direkt prijs' was zoals ik vorige week weer eens moest lezen in een kranteninterview met een ex-lid van een BV-trio.
ondertussen kan ik de ronding van m'n buik niet meer echt camoufleren maar ik voel me ambetant als ik tussen het volk loop. ik wil de anonieme, onvruchtbare vrouwen die ik tegenkom de ogen niet uitsteken en hen hetzelfde gevoel geven als ik heb bij het zien van een bevrucht exemplaar.
aan de andere kant wil ik ook een hoopsprankel betekenen voor de ex-lotgenoten, het bewijs dat het geheel onverwachts toch kan. ook al had je er zelf niet meer op gerekend.
hoeveel mensen hebben mij niet gezegd dat het goed was om te stoppen met de behandelingen, dat het ineens wel zou lukken zonder dat ik het besefte. je kunt je niet inbeelden hoe kwaad ik ben geworden bij zo'n domme uitspraken.
maar nu blijkt het inderdaad zo te zijn gegaan. is het omdat we er ons bij neergelegd hadden of is het puur toeval? een supersonische spermacel met popeye-allures die ineens de kop opstak en besloot om het heft in handen te nemen?
wie zal het zeggen?
de gedachte dat we een kindje gaan adopteren is er nog altijd bij mij maar ik moet eerlijk toegeven dat het ondertussen al een stukje op de achtergrond is geraakt. ik vind het te vrijpostig om nu al te denken dat alles perfect zal verlopen en dat adoptie voltooid verleden tijd is. we hebben de procedure nog niet stopgezet in elk geval.

van een wonder gesproken...

dit is geen grap maar de realiteit: ik ben zwanger, 12 weken al ondertussen! :D
zomaar, plots, onverwachts. wie had dit kunnen denken??
het begon met een blaasontsteking (toen was ik al 4 dagen overtijd maar geen eurocent die viel). ik moest medicatie nemen maar in plaats dat ik me beter begon te voelen werd ik elke dag maar mottiger en mottiger.

5 dagen later (9 dagen overtijd ondertussen) lag ik 'doodziek' in m'n bed toen jonathan de knoop doorgehakt heeft en naar het kruidvat gereden is om een zwangerschapstest te kopen.
nonchalant heb ik de test uitgevoerd en tot mijn grote verbazing kwam er een tweede streepje tevoorschijn. waarom was ik zo verbaasd: ik voelde me absoluut niet zwanger. al die andere keren had ik van de eerste seconde pijnlijke borsten maar dat heb ik nu nog altijd niet. en die borsten waren voor mij toch een beetje de zwangerschapsbarometer :).

soit, 2 dagen later naar dokter decleer: alles ok, zelfs al beginnende hartslag.
2 weken later 2de echo: duidelijke hartslag. toen begonnen we al meer hoop te krijgen op een goede afloop want zover, 8 weken, waren we nog nooit geraakt.
toen zijn we op reis vertrokken en daar heb ik me redelijk rustig kunnen houden. ik was wel ongerust op de dagen dat ik me minder zwanger voelde maar gelukkig was dat de dag nadien telkens terug in orde.

onze volgende afspraak is op 17 augustus maar intussentijd ben ik al 2 keer in paniek naar een andere dokter geweest wegens verlof van decleer.
de eerste keer op 10 weken: 3D echo, alles ok.
en de tweede keer op 11 weken: daar hebben we met tranen in onze ogen kunnen genieten van een spartelend kindje, met een neusje, handjes, voetjes, alles wat eraan moest hangen hing eraan.

weet je, ik kan het nog altijd niet geloven. na de laatste echo leek alles zo echt, voor eventjes. maar een paar dagen later begin ik toch weer te piekeren, zou dat murmeltje nog leven?

en omdat het nogal gênant is (én kostelijk) om iedere week op de spoedafdeling te gaan zitten, heb ik mezelf een angelsound aangeschaft. dat is een doe-het-zelf-dopplerapparaatje waarmee je de hartslag van je kindje kunt zoeken en beluisteren.
maar het is nog te vroeg, ik hoor nog niets. voorlopig moet ik nog aftellen naar dinsdag voor de volgende geruststelling. maar het zal in orde zijn, ik heb er vertrouwen in.
nooit gedacht dat ik luidop zou kunnen verkondigen: ik ben zwanger!

game over

we stoppen ermee. dit zoveelste miskraam was er teveel aan. we hebben besloten om vanaf nu te leven ipv geleefd te worden.
zoals we ons nu voelen is de beslissing radicaal en definitief.
misschien krijgen we ooit een rare kronkel in ons hoofd waardoor we op onze beslissing terugkomen maar ik denk het niet.

bedankt aan iedereen die ons gesteund heeft in onze moeilijke momenten!

l'histoire se répète

alles zag eruit zoals het er had moeten uitzien: een mooi gevormd vruchtzakje, een piepklein foetusje maar geen hartslag...:'(
ik wist het nochtans maar geconfronteerd worden met dat kleine wezentje die daar stilletjes zat te niksen voelt toch weer aan alsof je naakt in een bad met ijswater wordt gesmeten.
verbazingwekkend hoe ik mezelf weer, met het verstand op nul, door een mist van tranen, 40km lang naar huis geloodst heb.

vrijdag curretage.

*zucht*

tik tok

woensdagmorgen mag ik terug naar de dokter voor een echo. gisteren heb ik gebeld met hem. het feit dat het bloedverlies beperkt is gebleven, is hoopgevend zegt hij.
stel dat het vruchtje nog leeft dan ben ik tegen woensdag 6 weken en 4 dagen en zouden we een hartslag moeten kunnen zien.

ik was de laatste dagen eigenlijk wat meer gerustgesteld over de afloop. ik heb duidelijk meer uitgesproken symptomen maar gisteren ontdekte ik iets op de bijsluiter van die progesteronspuiten:
'nebenwirkungen: in einzelfällen kann es zu leichtem spannungsgefühl in den brüsten kommen'
op dat moment realiseerde ik me dat ik mezelf weer vanalles aan 't wijsmaken ben. gegarandeerd ben ik weer zo'n 'einzelfal'. hoe zou het ook anders kunnen, met al mijn chance.

ik wacht met een gelaten gemoedstoestand af tot we woensdag zijn.

weet je, ik heb mijn grens bijna bereikt denk ik. ik ben heel dat circus zo beu. zo moe.
ik kan niks meer verdragen. ik barst uit m'n kleren van de kilo's die eraan vliegen. 5 uur nadat ik m'n haar gewassen heb is het weer vettig. ik voel me lelijk en dik, echt waar.

heeft iemand toevallig een glazen bol over die ik eventjes zou mogen lenen...?

de onzekerheid blijft

Jonathan hier, S. moet blijven platliggen in haar zetel.
Deze morgen op de echo was te zien dat het vruchtzakje nog intact was (om een hartslag te zien, is het nog te vroeg) maar er zat ook een grote bloeduitstorting. Vandaar het bloedverlies dus. Ofwel verteert die bloedklonter en kan het vruchtje blijven groeien (als het nog leeft) ofwel scheurt die klonter los en trekt die het vruchtzakje mee.
Ze moet nu ook om de 2 dagen een progesteron-inspuiting krijgen ter ondersteuning.
Daarnet met Decleer gebeld om te weten hoe het met het hcg-gehalte staat: 290 ongeveer. Dat klinkt niet goed maar de dokter zegt dat dit voor een stuk te verklaren is door de meting van 2 verschillende labo's. Het kan ook zijn dat het vruchtje zich herpakt en uiteindelijk toch blijft groeien.
"Het kan", "het kan"... erg rooskleurig ziet het er niet uit maar we koesteren nog altijd een klein beetje hoop.

het mag niet zijn

heel het weekend heb ik doorgebracht zonder ook maar 1 minuut het gevoel te hebben zwanger te zijn. deze morgen bij het opstaan is mijn vermoeden bevestigd: bloedverlies.
ik moet heel de dag platliggen en extra utrogestan nemen en morgen naar de dokter voor een echo. dat platliggen is nog een laatste reddingspoging maar mijn intuïtie weet al een paar dagen dat het afgelopen is.

paranoia²

ik ben deze morgen weer naar de huisarts geweest voor een bloedtest.
en guess what: m'n hcg is verdubbeld sedert woensdag! perfect op schema, van 243 naar 492.
nu ben ik toch iets geruster en zal ik toch een beetje kunnen genieten van m'n weekend. nee, nu laat ik geen bloed meer nemen vooraleer ik naar m'n echo-afspraak van woensdag ga.
niet zwanger geraken is ultra stressy maar deze periode moet niet veel onderdoen, echt waar. ik ben nog geen enkel moment écht blij kunnen zijn. ik ben gedoemd om paranoia te blijven denk ik.

toch goed?

mijn hcg is gestegen van 70 naar 243. meer dan verdubbeld dus op ongeveer 48h. de huisarts en de vrouw van dr decleer zeggen dat dit perfect is. in theorie is dat inderdaad een zeer goeie evolutie maar ik ben nog altijd niet gerustgesteld.
ik heb er nog altijd een heel slecht gevoel over. waarom doen mijn borsten dan minder pijn? waarom was ik gisteren misselijk en vandaag niet?
het wordt een helse week. ik hang niet meer aan mekaar van de zenuwen.
help!

paniek

ik ben gisterenavond gaan slapen met het gevoel dat m'n zwangerschapssymptomen verminderd waren. 1000 keer wakker geweest vannacht, al piekerend en woelend. deze morgen nog altijd hetzelfde gevoel. ik ben impulsief naar de huisarts gereden voor een bloedtest. om 18h weet ik of m'n hcg (genoeg) gestegen is sedert maandagmorgen.
hopelijk zijn al m'n tranen van deze morgen voor niets geweest maar ik vrees ervoor...

YES!

ik durf het bijna niet luidop te zeggen maar ik heb een positieve zwangerschapstest!

toen de dokter het goeie nieuws vertelde kon ik de eerste ogenblikken geen woord uitbrengen. ik zit hier te rillen en te trillen van de zenuwen.

maar ondanks alles blijf ik met m'n voeten op de grond. ik ben al veel keren zwanger geweest dus de kans dat het weer een miskraam wordt is niet onrealistisch. maar het is een goed begin. ik moet positief blijven en hopen op een goeie afloop.

volgende week woensdag een eerste echo :D.

nog een geluk dat

ode aan mijn 6 ongeboren engeltjes:

zoals met de gek uit het grapje
die zich voortdurend met een hamer
op het hoofd sloeg, en naar de reden gevraagd, zei:
'omdat het zo prettig is als ik ermee ophou' -
zo is het een beetje met mij. ik ben ermee opgehouden
je te verliezen. ik ben je kwijt.

misschien is dat geluk: een geluk bij een ongeluk.
misschien is geluk: nog een geluk dat.
dat ik aan jou kan terugdenken, bv.,
in plaats van aan een ander.
(herman de coninck)

down downer downst

wat een klotedag.

een collega die nog maar een maand of 3 terug is uit zwangerschapsverlof loopt daar alweer rond met een zwangere buik. ik dacht dat ik door de grond ging zakken van moedeloosheid, echt waar!

pff, ik heb ineens het gevoel dat het weer niet gelukt is. tot gisteren had ik redelijk wat pijn in m'n borsten maar sedert vandaag is dat precies een stuk verminderd. het kan ook het effect zijn van de pregnyl, ik weet het niet maar ik heb er geen goed oog in. ik zie het niet meer zitten want het begint er echt hopeloos uit te zien. uit frustratie een paar schoenen gekocht.

mijn terugbetaalde ivf-pogingen zitten er bijna op. en wat dan? dan loop ik voor de rest van m'n dagen rond met die knagende pijn, dat onvervulde verlangen.
als het nooit lukt dan zou ik graag adopteren. het duurt ook heel lang, het kost veel geld maar je bent 100% zeker dat er ooit een kindje komt.
maar jonathan wilt niet... hij is niet te overtuigen... :-(

13 dagen geduld

voilà se, de onbevlekte ontvangenis is gebeurd. twee 8-cellige topembryo's waren het. eentje afkomstig van icsi, eentje van ivf.
van die overige 4 zijn er maar 2 overgebleven die goed genoeg waren om in te vriezen.
uiteindelijk was er vandaag zelfs nog een 7de bijgekomen maar die was daarnet nog maar 2-cellig, veel teveel achterop om nog in te vriezen.
nu is het weer wachten, tot 1 februari. ondertussen hou ik me wel bezig met utrogestan en 2 keer een pregnylprikje maar voor de rest is het weeral een kwestie van geduld uitoefenen.
may the force be with us!

promo 5+1

allé, de ivf-goden zijn ons toch nog een beetje goedgezind: er is 1 embryo bijgekomen *glunder*
transfer morgen om 10h15.

resultaten

here we go:
van de 13 eicellen waren er 11 goed: positief.
5 zijn behandeld met icsi. resultaat: 3 embryo's --> positief.
6 zijn behandeld met ivf. resultaat: 2 embryo's --> teleurstellend.

het kan wel zijn dat er ondertussen toch ivf'ers zich beginnen delen zijn. er wordt nl niet constant gecheckt hoe het ermee zit.
morgen mag ik terugbellen voor meer nieuws.

voorlopig hebben we dus 5 goeie embryo's, ik had er meer verwacht....

lucky number?

er is vandaag een klein wondertje geschied: ik werd onder narcose gebracht met de gedachte van nadien te horen te krijgen dat er zo'n 7-8 follikels zouden weggenomen zijn. wel, ik werd wakker en zoals altijd was mijn eerste woord 'hoeveel...?'. en tot mijn grote verbazing kreeg ik te horen: 13.
dertien!! :-D
ik heb de dokter niet meer gezien maar blijkbaar hebben nog heel wat van die kleine follikeltjes een serieuze groeischeut gekregen. ik weet ook wel dat het helemaal niet zeker is dat ze alle 13 rijp waren maar het is toch positief.
gezien de grote hoeveelheid en het goeie spermastaal liet de laborant weten dat ze dit keer toch weer een aantal eicellen gaan bevruchten via ivf. de rest via icsi.
morgen om 14h mag ik bellen om te weten hoeveel babys-in-spé er geproduceerd zijn.
oeeeeeh spannend!

pre-punctiedag

geradbraakt ben ik. alsof ik gestruikeld ben in het industriepark terwijl er net een grote camion op me afkwam, zo voel ik me :-). en moe!
maar het is vooral die rugpijn die me parten speelt.
volkomen normaal zegt dokter decleer. je eierstokken zijn verbonden met de spierbanden van de lage rug. en gezien die nu relatief veel wegen door al dat gekakel die ze dragen, rekken ze die spieren uit. vandaar de pijn.
gisteren hebben we gezien dat nog zo'n 8 follikels goed blijven groeien zijn. de rest is achterop gebleven en zal onbruikbaar zijn (en dat waren er toch redelijk veel!)
gisterenavond laat heb ik pregnyl gespoten en deze morgen nog naar aalter gereden voor een laatste bloedafname.
morgen om 9h afspraak in het jan palfijn gent voor de punctie. de 4de.
en hooooooooooopelijk de laatste!

meer is beter

dit keer heb ik iedere avond 300 eenheden gonal-f gespoten in plaats van de gebruikelijke 150. en het heeft geloond: minstens 10 follikels! ik heb wel redelijk veel last van rugpijn maar dat geeft niet, ik ben blij met de goeie oogstvooruitzichten.
nu nog 2 dagen gonal-f spuiten en woensdagavond 4 flesjes menopur. donderdagmorgen nieuwe echo. heel waarschijnlijk zal de pickup voor dit weekend zijn en de terugplaatsing voor dinsdag. als alles loopt volgens plan uiteraard.

to be continued.

'k heb mijn wagen volgeladen....

zondagavond is het er dan toch van gekomen, de orgametril was eindelijk uitgewerkt.
deze morgen naar aalter gereden voor een bloedafname en daarnet heb ik groen licht gekregen van dr decleer z'n vrouw om vanavond opnieuw te mogen starten.
ik was weer serieus geladen deze morgen met hormonendoosjes. de frigo van alex vercauteren in de tijd was waarschijnlijk niks in vergelijking met de mijne :D.
sebiet, na mijn glas wijn, zal ik m'n eerste shot zetten. het is met een diepe zucht...

maandagmorgen eerste echo.