dinsdag 19 augustus 2008

De zoveelste blog...

Jawel, ik ben ingepalmd door de hype: ik blog!
Waarom voel ik de behoefte om mijn denken te delen met andere, bekende maar ook onbekende mensen? Wel, laat het mij even uit de doeken doen.
Mijn vriend Jonathan en ikzelf hebben nu sinds 2 jaar het grote verlangen om zwanger te worden. Ik heb al een zoontje uit een vorige relatie maar we hebben redelijk snel beslist dat we samen ook nog een kindje willen.
In september 2006 besloten we om 'ervoor te gaan'. Heel onverwachts bleek ik onmiddellijk zwanger te zijn. Het bleek echter van korte duur, na een zwangerschap van 6 weken had ik een miskraam.
Na een aantal héél lange maanden wachten en 'proberen' bleken we ineens terug zwanger te zijn. We spreken eind mei 2007. Op onze eerste echo kon je al duidelijk het hartje zien kloppen van ons kindje, we waren (voorzichtig) in de wolken. Een kleine week later echter voelde ik me plots minder zwanger, ik voelde dat er iets misgelopen was. Mijn gevoel bleek jammer genoeg juist te zijn... we werden geconfronteerd met ons 2de miskraam.
Nadien volgden weer een lange periode waarin het uitblijven van een zwangerschap steeds frustrerender werd.
Eind 2007 hebben we dan uiteindelijk een afspraak gemaakt bij de fertiliteitskliniek BIRTH in het AZ Sint Jan in Brugge. Daar is duidelijk geworden dat de morfologie van de spermacellen niet zo goed is, wat uiteraard problemen kan opleveren om een eicelletje te kunnen bevruchten. De reden van de miskramen is tot nu toe nog altijd onduidelijk.
In januari 2008 mochten we al beginnen met een eerste IUI-poging. Bij IUI (intra uteriene inseminatie) worden de eierstokken gestimuleerd en de eisprong opgewekt dmv hormonen (pillen en injecties). Op het moment van de eisprong worden er dan geselecteerde zaadcellen ingebracht, hoog in de baarmoeder.
Ondertussen hebben we reeds 4 mislukte pogingen achter de rug met eind juni nog een miskraam erbij.
Overmorgen volgt onze 5de poging...
Ik heb beslist om dit alles van me af te schrijven omdat ik geloof dat dit therapeutisch kan werken.. misschien... En ik heb ook al ondervonden dat het niet voor iedereen gemakkelijk is om te begrijpen en in te schatten hoe ik me voel bij ons vruchtbaarheidsprobleem. Dit zal natuurlijk voor een groot stuk liggen aan een zekere onwetendheid maar misschien ook omdat het voor mij niet altijd gemakkelijk is om mijn gevoelens te verwoorden. Ik loop daar ook niet graag mee te koop. Alles neerschrijven gaat beter, is mentaal ook minder vermoeiend. Want soms heb ik het (onterechte hopelijk) gevoel dat ik mij altijd moet verantwoorden voor het verdriet dat ik ondervind, dat ik het iedere keer opnieuw moet gaan uitleggen. Ik hoop dat mijn schrijven bijdraagt tot meer inzicht in de problematiek, bij mijn vrienden maar ook bij andere mensen die geconfronteerd worden in hun naaste omgeving met iemand die wanhopig probeert zwanger te geraken.
Dit was het voor de eerste keer. In mijn volgende berichten zal duidelijker worden over welke frustraties het allemaal gaat, waarom ik soms eens een echt slechte dag heb, enz...