empathie

weet je dat ik me nog altijd veel verwanter voel met mijn ex-lotgenootjes dan met zwangere vrouwen. eigenlijk is het simpel: ik voel me niet verwant met andere zwangeren. als ik bolle buiken zie lopen dan heb ik het er nog altijd even moeilijk mee, direkt een steek in m'n maag en mijn hoofd die langzamerhand een groen tintje krijgt van jaloezie.
klinkt misschien onbegrijpelijk maar ik denk dat het gewoon tè diep zit.ik kan me momenteel niet voorstellen dat het ooit anders zal zijn. misschien ga ik er telkens van uit dat die anderen er 'niks' hebben moeten voor doen, dat het altijd 'direkt prijs' was zoals ik vorige week weer eens moest lezen in een kranteninterview met een ex-lid van een BV-trio.
ondertussen kan ik de ronding van m'n buik niet meer echt camoufleren maar ik voel me ambetant als ik tussen het volk loop. ik wil de anonieme, onvruchtbare vrouwen die ik tegenkom de ogen niet uitsteken en hen hetzelfde gevoel geven als ik heb bij het zien van een bevrucht exemplaar.
aan de andere kant wil ik ook een hoopsprankel betekenen voor de ex-lotgenoten, het bewijs dat het geheel onverwachts toch kan. ook al had je er zelf niet meer op gerekend.
hoeveel mensen hebben mij niet gezegd dat het goed was om te stoppen met de behandelingen, dat het ineens wel zou lukken zonder dat ik het besefte. je kunt je niet inbeelden hoe kwaad ik ben geworden bij zo'n domme uitspraken.
maar nu blijkt het inderdaad zo te zijn gegaan. is het omdat we er ons bij neergelegd hadden of is het puur toeval? een supersonische spermacel met popeye-allures die ineens de kop opstak en besloot om het heft in handen te nemen?
wie zal het zeggen?
de gedachte dat we een kindje gaan adopteren is er nog altijd bij mij maar ik moet eerlijk toegeven dat het ondertussen al een stukje op de achtergrond is geraakt. ik vind het te vrijpostig om nu al te denken dat alles perfect zal verlopen en dat adoptie voltooid verleden tijd is. we hebben de procedure nog niet stopgezet in elk geval.