voor muis

voortaan zal ik ons kindje 'muis' noemen hier op de blog. zo'n pseudoniem schrijft gemakkelijker, dat is de enige reden :).

gisteren heeft muis, eindelijk, haar eerste concert meegemaakt.
ik zeg 'eindelijk' want normaal gezien ben ik een fervent concert/festivalganger. maar wegens mottigheid en lusteloosheid is het er deze zomer niet van gekomen om ergens vooraan in de massa te gaan shaken en springen.
bon. we zijn naar een wondermooi optreden geweest van an pierlé & white velvet. het was een zeer intiem gebeuren, in een klein cafeetje en achteraf kon je bij an in persona een cd kopen. met een brede glimlach heeft ze haar nieuwste cd 'hinterland' opgedragen aan muis. behalve wij, is an pierlé nu de enige die weet hoe muis uiteindelijk écht zal heten :). ze vond het in elk geval een zeer mooie naam. 'nomen est omen' zei ze.

mag ik u voorstellen?

eergisteren zijn we op controle geweest. ik was toen 22 weken en 3 dagen ver.
onze ukkepuk weegt nu ongeveer 500g en is zo'n 30cm lang. echt wel al een babytje hé :).
we hebben zeer mooie beelden gezien, van haar gezichtje, haar handjes... op zo'n moment krijg je een warm gevoel en besef je dat je dat mini-mensje al graag ziet, ook al heb je ze nog nooit in levende lijve ontmoet.
ik heb ondervonden dat die 4 weken wachten op de laatste medische controle bijzonder vlot verlopen is. ttz, geen stressmomenten omdat ik niet meer kon wachten, geen paniekaanvallen, geen neigingen om de afspraak te vervroegen. betekent dit dat ik begin te genieten? dat ik eindelijk vertrouwen begin te krijgen in een goeie afloop?
het wordt ook wel concreter allemaal natuurlijk: de geboortelijst is samengesteld, we zijn begonnen aan de kinderkamer. het is me duidelijk aan het worden dat het 'voor echt' is :).
enne... als jullie een momentje hebben dan stel ik ze even voor, onze dochter:

join the club

vandaag kwam er een mannelijke collega aan onze 'blok' vertellen dat zijn vrouw 8 weken zwanger is. dit verwonderde me eerst wel (lees: ik vond het verdacht) want hij is 40 jaar en zijn vrouw is er 'al' 38. toen smeet hij er direkt ook uit dat het een grote verrassing was want dat ze eigenlijk geen kinderen konden krijgen.
nadien heb ik hem een mailtje gestuurd om hem te laten weten dat we in hetzelfde schuitje zitten. bleek dat zij ook jaren van behandelingen achter de rug hebben en dat ze uiteindelijk gestopt zijn omdat ze de spanningen niet meer aankonden.
de beslissing om te stoppen was 2 jaar geleden en nu zijn ze wonder boven wonder ook zwanger.

aan lie en alle andere lotgenoten: staar je er niet blind op maar houd in je achterhoofd dat het kan. dit is nog maar eens het bewijs.

anderzijds was het wel triestig om vast te stellen dat we nu al met 5 collega's van dezelfde afdeling zijn die te maken hebben gekregen met vruchtbaarheidsproblemen.
en dan zijn er misschien nog waarvan we het niet weten.

halfweg

vandaag ben ik halfweg, 20 weken ver. ik kan het nog altijd niet geloven. wie had er ooit gedacht dat ik me in deze 'toestand' zou bevinden??
een vriendin vertelde gisteren nog dat ze een paar maanden geleden (toen ze nog niet wist dat ik zwanger was) al haar zwangerschapskleren heeft weggedaan. want ze dacht nog bij zichzelf dat het voor mij toch nooit ging kunnen dienen.

halfweg àl maar voor ons is het eigenlijk 'nog maar' halfweg. we zijn nog allebei zoooo angstig... we houden er nog altijd rekening mee dat we kunnen bij de ongelukkigen zijn bij wie het alsnog foutloopt. we hebben al een naam voor ons kindje maar we betrappen er onszelf op dat we die zelden of nooit uitspreken. precies of we willen de band niet onnodig sterk maken.
ik wilde eigenlijk het bezoek aan de drukker en het maken van de geboortelijst zolang mogelijk uitstellen, voor diezelfde reden, maar de zwangerschapsperikelen van een collega hebben me een beetje gedwongen om er toch al in te vliegen. zijn vriendin is onverwachts opgenomen in het ziekenhuis, 7 maanden zwanger. haar vliezen zijn al gebroken.
stel je voor dat dit ons ook te wachten staat en ik heb nog niks geregeld... een extra stressfactor die je op zo'n moment wel kan missen denk ik.

'je moet ervan genieten' heb ik ondertussen alweer meerdere keren moeten horen. ik wou dat ik het kon.

ik las gisteren dit artikel. de waterlanders zijn niet uitgebleven. het is een pijn die ik zal blijven meedragen.