zaterdag 21 april 2012

de apotheose.. zit je neer?

na bijna 9 maanden post ik nog eens een bericht. ik dacht dat mijn gevecht met ons onverklaarbaar vruchtbaarheidsprobleem eindelijk ten einde was toen juliette geboren werd maar neen.. het heeft een staartje gekregen en het gaat als volgt: in februari jl. kom ik ineens tot de vaststelling dat ik weer zwanger ben. de zwangerschap was niet gepland en heeft in het begin wel wat paniek veroorzaakt maar na een paar dagen waren we eigenlijk heel content en keken we toch wel uit naar nog zo'n wonder. maar zoals de meeste andere keren, begon ik na een paar weken weer het gevoel te krijgen dat er iets mis was. de zwangerschapssymptomen verzwakten, ik voelde me minder en minder zwanger. een echo op 6 weken bevestigde dat er iets fout was. het hartje klopte nog maar veel te traag. het vruchtje was trouwens onderontwikkeld, had niet de grootte van een embryo op 6 weken. op 23 februari heb ik het vruchtje verloren. ik wilde eindelijk eens een verklaring voor het feit dat mijn lichaam weigert om een bevruchte eicel te laten uitgroeien tot een baby, of toch bijna altijd. mijn 'gewone' gynaecoloog heeft dan bloed afgenomen en allerhande onderzoeken laten uitvoeren. onderzoeken waarvan ik dacht dat ze allemaal al eens gebeurd waren maar onder het motto van 'beter teveel dan te weinig' keek ik vol spanning uit naar de resultaten. en ineens bleek dat het probleem helemaal niet zo onverklaarbaar is. de gyn zei: 'mevrouw, de waarden van je schildklierhormonen zijn absoluut niet goed. we hebben de oorzaak van al je miskramen gevonden. maak zo snel mogelijk een afspraak bij een endocrinoloog'. ondertussen ben ik bij een endocrinoloog geweest. ik loop dus al jaren rond met de ziekte van graves. dat is een autoimmuunziekte waarbij je lichaam antistoffen aanmaakt tegen je schildklier. bijgevolg slaat die schildklier in een acht en begint die in overdrive hormonen aan te maken. herhaalde miskramen is een veel voorkomend gevolg van deze ziekte. gezien ik er al zolang meer rondloop kan ik niet meer genezen met medicijnen, ik zal altijd hervallen. daarom moet mijn schildklier operatief verwijderd worden. na de ingreep moet ik voor de rest van m'n leven synthetisch schildklierhormoon innemen. ik kan je verzekeren dat ik geen woord kon uitbrengen toen ik dit fantastische nieuws vernam! tot voor kort besefte ik met moeite dat ik zo'n klier had en ineens moet die eruit. en ja, achteraf gezien heb ik veel symptomen maar ik heb gewoon altijd gedacht dat ik een nerveus type ben dat hartkloppingen krijgt van teveel stress en hele dagen te piekeren. maar wat me vooral oerkwaad maakt is het feit dat er NOOIT een fertiliteitsarts geweest is die de link legde tussen die slechte bloedwaarden en de miskramen!! noch in kliniek A, noch in kliniek B. ofwel werden die waarden nooit getest (ik heb waarschijnlijk 100 bloedafnames gehad in al die jaren!) ofwel is die hun frank nooit gevallen. ik weet het niet. ik weet gewoon dat al die jaren verdriet, miserie, opofferingen kon vermeden worden door dagelijks een pilletje te nemen. én, als de ziekte vroeger ontdekt was, moest ik binnenkort niet onder het mes. je zou toch goesting krijgen om naar die kliniek te rijden en die mens vanachter z'n buro te sleuren?! pff, ik weet niet goed wat ik moet doen met die gevoelens. ik ben verdrietig, kwaad en bang tegelijkertijd. gelukkig ben ik er vorig jaar toch in geslaagd om een prachtig kind op de wereld te zetten. de endocrinologe zei dat juliette een heel sterk embryo moet geweest zijn. heel dat verhaal heeft nog maar eens bevestigd wat voor een pièce unique ze is. 13 maanden is ze nu en ik geniet met volle teugen van alles wat ze doet. als ik haar niet had dan zat ik nu waarschijnlijk in een heel diepe put.. hier zie je ze nog eens

woensdag 27 juli 2011

dochter

ik loop een dochter op mijn arm te sussen
tot ze niet meer dreint
zoals ik rondloop met wat ik voor haar voel
tot ik er een beeld voor heb dat het verkleint

en dat zo minuscuul te voorschijn komt
uit een hele voorraad taal
zoals ik een klein handje door de lange
tunnel van een mouw te voorschijn haal.


herman de coninck

donderdag 14 juli 2011

7kg en 65cm...

...dit zijn juliette's nieuwste gegevens in haar grafiek. ze is goed op dreef, dat is duidelijk.
ze heeft gisteren, tijdens de consultatie bij K&G, 2 prikjes gekregen. het was de eerste keer dat ze zich heeft laten horen tot aan de andere kant van het gebouw. ocharme 't schaapje...

ze is vandaag naar de creche maar de kans is groot dat ze morgen zal moeten thuisblijven want ze is verkouden. niezen, hoesten en een verstopt neusje. het was precies een dyson die in onze kamer lag vannacht (de kruimeldiefversie dan).
borstvoeding is goed voor de weerstand zeggen ze. het is nu al de 3de keer dat juliette verkouden is, de eerste keer zelfs toen ze nog borstvoeding kreeg. zijn de kinderen die flesvoeding krijgen van bij de geboorte dan nog meer ziek?

anyway, spoelen is de boodschap. een ondankbare job, dat wel. ze ziet mij nog maar afkomen met m'n flesje fysiologisch water en ze is precies al aan 't verdrinken :).

off to bed, 'k voel me niet goed en heb dringend rust nodig!

woensdag 13 juli 2011

breakdown

gisterenavond een dieptepunt gehad. viereneenhalve maand korte, onderbroken nachten beginnen hun tol te eisen. ik loop al een paar dagen rond met het gevoel alsof ik verkouden zal worden bijgevolg was ik gisteren extra vod-achtig. ik had ineens de courage niet meer om recht te staan uit m'n zetel. daarna ben ik in tranen uitgebarsten. niet verdrietig, puur uit ellendigheid van zo moe te zijn. zelfs een aflevering van mijn favoriete serie dexter kon me er niet bovenop krijgen.
j. heeft me dan stante pede naar bed gestuurd (ook al moest juliette om 22h30 nog melk drinken en moest hij om 4h opstaan deze morgen). en het is alsof juliette de boodschap begrepen heeft: ze heeft heel de nacht doorgeslapen, zonder dat ik haar bij me gepakt heb omdat ze anders klaarwakker wordt. om 6h werd ze dan toch onrustig en dan heeft ze nog tot 7h45 naast me geslapen. maar al bij al dus een kwaliteitsvolle nacht en daar ben ik haar dankbaar voor :).

mademoiselleke heeft weer een grote stap gemaakt: ze eet fruitpap sedert vorig weekend. en het begint goed te gaan. de eerste paar keren trok ze een gezicht alsof ik haar aan het vergiftigen was en bleef er niks binnen maar de 3de keer ging het al ietske beter. gisteren heeft ze in de creche een halve portie binnengespeeld. we gaan de goeie kant op. vaste voeding betekent ook andere consistentie van de pamperinhoud... juk... (dit terzijde :))

ze heeft nu ook gevonden hoe ze zich moet omdraaien van haar rug op haar buik. je hoort ze dan 'vechten' in haar park en ineens ligt ze in de volledig andere richting, op haar buik met haar knieën opgetrokken. alsof ze zal beginnen kruipen (ja, 't is een rappe die van mij :p). dan sta ik naast haar en zeg 'awel, naar waar ga je?!', en dan begint ze altijd te lachen :).

omdat ik hoop dat juliette later ook zo zot zal zijn van muziek als ik en j., zal ik hier ook regelmatig actuele liedjes posten die ik graag hoor.





dinsdag 5 juli 2011

wist-je-datjes

ik ben indertijd begonnen met bloggen om m'n frustraties te kunnen afschrijven van me. om hier mijn gal uit te spugen, bij momenten uitspraken te doen die in het echte leven niet aanvaard zouden worden uit onbegrip. kortom, dit was hier zo'n beetje mijn virtuele psycholoog.
ondertussen is het therapeutische aspect van mijn schrijven wat op de achtergrond geraakt, uiteraard komt dit door mijn klein wonder met punkallures, genaamd juliette.

nu wil ik verder schrijven voor haar. ik dacht dat het wel leuk zou zijn als juliette hier later kon lezen hoe ze veranderde, van maand tot maand, welke maniertjes ze kreeg en mettertijd ook welke deugnieterij ze uitspookte.

ik begrijp maar al te goed dat wie nog in de mmm meedraait helemaal geen boodschap heeft aan schrijfsels over een baby. dus voor wie dit te pijnlijk of te irritant wordt, gooi deze link uit je favorieten, ik neem niemand iets kwalijk, integendeel!


4 maanden
gisteren is juliette 4 maanden geworden. het gaat allemaal zo snel dat ik amper kan volgen.
ongelooflijk hoe zo'n klein ding evolueert en bijleert. dat hulpeloze mensje die onlangs uit mijn buik tevoorschijn kwam neemt sinds een paar dagen haar voetjes vast als ze op haar rug ligt. af en toe lukt het al om haar teentjes in haar mond te duwen. dat is het lot van alles wat ze in haar handen krijgt: het verdwijnt in de mond.
het is ook een enorm friemelgat. 's nachts wordt ze er zelfs wakker van en dan begint ze te vertellen... (de inhoud van de verhalen moet ik je wel schuldig blijven). een flesje melk is dan het enige wat haar terug in slaap krijgt. het gevolg is dat ik rondloop met aanzienlijke zakken onder mijn ogen en een mond die constant op geeuwen staat. maar ik klaag niet hoor, als ze dan 's morgens lacht naar me dan ben ik alles vergeten.

juliette rijdt mee in de bakfiets naar de creche 's morgens (bij deftig weer). en als we over een oneffen ondergrond rijden dan begint ze te 'zingen' omdat ze het leuk vindt dat haar stem dan trilt, supergrappig :).




haar kuif staat nog altijd hardnekkig in de lucht. 'k heb al ondervonden dat ze die proberen plat te krijgen in de creche maar ze zijn er nog niet in geslaagd, oef.:)

morgen gaat ze mee naar antwerpen met de trein, shoppen kun je niet vroeg genoeg leren!



to be continued!

dinsdag 7 juni 2011

lost and found

jaja, ik leef nog. het heeft een tijd geduurd maar hier ben ik dan toch nog eens met wat nieuws.
meerdere malen heb ik hier voor m'n pc gezeten met de blogpagina voor m'n neus maar ik voelde me er niet goed bij. het deed me hier teveel herinneren aan al die frustraties, tranen en verdriet. het is pas nadat juliette al een paar weken oud was, dat ik zo alles een beetje op een rijtje heb kunnen zetten. ik probeer heel het onvruchtbaarheidsverhaal een plaats te geven in ons leven. ik merk dat daar toch nog veel mee bezig ben. tv-programma's over infertiliteit trekken nog altijd al m'n aandacht, ik blijf artikels zoeken over onverklaarbare miskramen, ik word nog altijd razend kwaad bij domme uitspraken van mensen die er geen bal van begrijpen... ik vrees dat dit zal blijven.
het klinkt misschien raar maar door juliette word ik er nog altijd dagelijks mee geconfronteerd. iedere dag sta ik erbij stil wat voor een wonder zij wel is, meerdere keren per week zeggen we tegen mekaar 'wie had dat nu kunnen denken?!'. het is uiteraard een positieve confrontatie maar soms kan ik er toch nog de muren van op lopen.
had ik op voorhand moeten weten dat we zo'n lieve schat in onze handen gingen krijgen dan was ik die 4 jaar al zingend door het leven gegaan, echt waar. het is het allemaal zo waard geweest.
3 maanden is ze nu. het is een rustige, blije baby. ze brabbelt, lacht veel (wel enkel naar eigen volk :)), groeit goed, wordt alsmaar mooier,.. het is zo'n keppe. ik ben er letterlijk verliefd op.
sedert gisteren ben ik weer aan 't werk (jawel!). het was een van de pijnlijkste momenten in m'n leven: juliette moeten achterlaten in de creche. pff...ik heb gejankt gelijk een klein kind. zij niet, ze besefte niet dat ik haar alleen ging laten. en dat is maar goed ook.
vandaag is ze bij papa gebleven, hij moest niet werken. en morgen is ze bij mij want ik werk nooit op woensdag.
3 maanden geleden heb ik juliette voorgesteld, hieronder zie je hoe hard ze ondertussen veranderd is :):



is ze niet om op te vreten?
(ik kreeg de foto er niet volledig op..)

zaterdag 12 maart 2011

Juliette

hier is ze dan, ons wonder:



op 4 maart is ze geboren, om 14h42. ze woog 3840g en ze was 52cm groot.
is ze niet prachtig, om op te eten?

we zijn pas sinds gisteren thuis van het ziekenhuis want de bevalling is uiteindelijk toch uitgedraaid op een keizersnede.

op 3 maart, om 22h binnengegaan. om 23h en om 4h heb ik een pilletje gekregen om m'n baarmoeder weker te maken. na die tweede begonnen de weeën langzamerhand op gang te komen. maar toen viel het nog mee :)
tegen 8h kreeg ik dan een produkt in m'n infuus die de weeën volledig moesten opwekken, een lage dosis weliswaar. maar meer had ik niet nodig want het was direkt vollen bak. toen heb ik toch een aantal uren goed afgezien. 'k had me ook voorgenomen om te proberen zonder epidurale. dat lukte me maar ik moet toegeven dat het soms verleidelijk was om er toch eentje te vragen.
anyway, ondertussen waren we al een aantal uren verder maar mademoiselle was nog altijd niet ingedaald en m'n opening was maar 1cm vermeerderd. rond 11h besliste de gynaecoloog om m'n vliezen te breken. 'nu zal het pas écht beginnen' zei hij. 'al het voorgaande was spielerei'. yeah right, m'n weeën vielen stil.
opnieuw infuus met weeënopwekker. het boeltje schoot direkt weer in gang maar zonder enige vorderingen wat opening of indaling betrof.
rond 13h kondigde meneer doktoor aan dat er maar 20% kans meer was op een natuurlijke bevalling. toen heb ik beslist om toch een epidurale te vragen. wat was het nut nog om daar te liggen afzien terwijl ik hoogstwaarschijnlijk een half uur later toch ene zou moeten krijgen voor de operatie.
het verschil was enorm, van een puffende, humeurige tang was ik ineens veranderd naar een lachende patiënt die de humo aan 't lezen was :).
om 13h30 is het finale verdict gevallen: keizersnede want anders zou de gezondheid van de baby in gevaar komen.
om 14h10 lag ik op de operatietafel en om 14h42 is juliette geboren.
ik kan niet omschrijven wat er door me ging toen ik haar hoorde huilen en toen ze haar eventjes voor me hielden vooraleer de pediater ze ontvoerde om te onderzoeken.
zowel papa als ikzelf waren volledig in tranen maar romantisch was het niet. ik lag vastgeketend met m'n 2 armen (jesus-style) en hij was onherkenbaar door de schorten, mondlapjes en mutsjes die hij moest aandoen.

ondertussen zijn we een week en een dag verder en eindelijk kan ik het geloven. ik heb een dochter. en wat voor eentje. ze is werkelijk perfect. ze huilt relatief weinig, ze drinkt zeer goed aan de borst en ze is zo mooi. nooit gedacht dat ik nog zo verliefd zou worden.
alles tesamen gerekend heeft het precies 4,5 jaar geduurd vooraleer we haar in onze armen konden nemen maar het is het allemaal zo waard geweest.
lotgenootjes, niet opgeven, de beloning voor het eindeloze wachten is zo fenomenaal.