wedding bells

om een buitenlands kindje te kunnen adopteren moet je getrouwd zijn. daarom hebben wij een tijdje geleden een datum vastgepind om te trouwen.
die datum was gisteren. sedert gisteren ben ik dus officieel mevrouw T. :).
gezien de adoptie hoogstwaarschijnlijk niet meer doorgaat was het trouwen niet noodzakelijk meer maar we wilden er toch mee doorgaan want eigenlijk is het ook omdat we mekaar graag zien ;).
we hebben niet alleen genoten van ons feestje maar ook van de vele lieve attenties van vrienden en collega's.
net zoals het (nog altijd) raar en ongeloofwaardig aanvoelt om zwanger te zijn is het ook een zotte gedachte dat ik zwart op wit van straat ben :)

het tij keert nog meer

gisteren hadden we de o-zo-belangrijke 12 weken echo (al ben ik bijna 13 weken) en oef, alles was in orde.
dat wereldwonder is ondertussen al 7cm, 2cm gegroeid op anderhalve week tijd. niet moeilijk dat ik mezelf hier vooruitsleep wegens alarmerend laag energiepeil.
pas op, ik klaag niet hoor, integendeel. al hing ik hele dagen met m'n hoofd in de wc-pot, ik zou er nog mijn glimlach niet bij verliezen.

ondanks het geruststellende nieuws hadden we toch geen zo'n goed gevoel bij de consultatie. de dokter was om te beginnen anderhalf uur te laat. hij was slechtgezind en heeft de echosessie rap rap afgerammeld, we hebben met moeite armpjes en beentjes gezien.
wij kijken al zolang uit naar dit moment, zitten daar 90 minuten in de wachtzaal onze vingers op te vreten van de zenuwen en dan sta je ineens terug buiten voor je 't goed en wel beseft. we hadden ons dat moment toch wel wat anders voorgesteld.

het was normaal gezien de bedoeling dat ik tot half oktober naar dokter decleer zou gaan om daarna 'over te schakelen' naar mijn gyne dicht bij huis. maar we hebben gisteren besloten om vanaf de volgende consultatie reeds te veranderen.
die andere gyne is dichter (op 10 minuten van hier), goedkoper en vooral: hij neemt al de tijd!
niet echt loyaal tov decleer maar ey, die zal dat nooit beseffen. bij hem is dat bandwerk, voor hem zal dat niks uitmaken als daar nu eentje meer of minder komt.

we zijn nog altijd niet bekomen van de chance die we hier hebben tegenwoordig, gisteren kreeg ik nog goei nieuws. de creche naar waar mijn voorkeur uitging belde om te zeggen dat ze plaats hebben voor ons sjareltje. je moet weten, waar wij wonen mag je al blij zijn dat je opvang vindt nét voordat je terug begint te werken. een ongelooflijk grote zorg minder. waar hebben we dat aan verdiend??

in principe mag/kan ik dus nu beginnen genieten... ik zal proberen


ps: je zal het vandaag ook wel gehoord hebben (je moest al serieus doofstom zijn om eraan te kunnen ontsnappen): T.H. is weer zwanger.
'in het voorjaar zijn wim en ik beginnen praten over een tweede kindje'

in het voorjaar. we zijn half augustus en ze is al 12 weken ver. *zucht*

empathie

weet je dat ik me nog altijd veel verwanter voel met mijn ex-lotgenootjes dan met zwangere vrouwen. eigenlijk is het simpel: ik voel me niet verwant met andere zwangeren. als ik bolle buiken zie lopen dan heb ik het er nog altijd even moeilijk mee, direkt een steek in m'n maag en mijn hoofd die langzamerhand een groen tintje krijgt van jaloezie.
klinkt misschien onbegrijpelijk maar ik denk dat het gewoon tè diep zit.ik kan me momenteel niet voorstellen dat het ooit anders zal zijn. misschien ga ik er telkens van uit dat die anderen er 'niks' hebben moeten voor doen, dat het altijd 'direkt prijs' was zoals ik vorige week weer eens moest lezen in een kranteninterview met een ex-lid van een BV-trio.
ondertussen kan ik de ronding van m'n buik niet meer echt camoufleren maar ik voel me ambetant als ik tussen het volk loop. ik wil de anonieme, onvruchtbare vrouwen die ik tegenkom de ogen niet uitsteken en hen hetzelfde gevoel geven als ik heb bij het zien van een bevrucht exemplaar.
aan de andere kant wil ik ook een hoopsprankel betekenen voor de ex-lotgenoten, het bewijs dat het geheel onverwachts toch kan. ook al had je er zelf niet meer op gerekend.
hoeveel mensen hebben mij niet gezegd dat het goed was om te stoppen met de behandelingen, dat het ineens wel zou lukken zonder dat ik het besefte. je kunt je niet inbeelden hoe kwaad ik ben geworden bij zo'n domme uitspraken.
maar nu blijkt het inderdaad zo te zijn gegaan. is het omdat we er ons bij neergelegd hadden of is het puur toeval? een supersonische spermacel met popeye-allures die ineens de kop opstak en besloot om het heft in handen te nemen?
wie zal het zeggen?
de gedachte dat we een kindje gaan adopteren is er nog altijd bij mij maar ik moet eerlijk toegeven dat het ondertussen al een stukje op de achtergrond is geraakt. ik vind het te vrijpostig om nu al te denken dat alles perfect zal verlopen en dat adoptie voltooid verleden tijd is. we hebben de procedure nog niet stopgezet in elk geval.

van een wonder gesproken...

dit is geen grap maar de realiteit: ik ben zwanger, 12 weken al ondertussen! :D
zomaar, plots, onverwachts. wie had dit kunnen denken??
het begon met een blaasontsteking (toen was ik al 4 dagen overtijd maar geen eurocent die viel). ik moest medicatie nemen maar in plaats dat ik me beter begon te voelen werd ik elke dag maar mottiger en mottiger.

5 dagen later (9 dagen overtijd ondertussen) lag ik 'doodziek' in m'n bed toen jonathan de knoop doorgehakt heeft en naar het kruidvat gereden is om een zwangerschapstest te kopen.
nonchalant heb ik de test uitgevoerd en tot mijn grote verbazing kwam er een tweede streepje tevoorschijn. waarom was ik zo verbaasd: ik voelde me absoluut niet zwanger. al die andere keren had ik van de eerste seconde pijnlijke borsten maar dat heb ik nu nog altijd niet. en die borsten waren voor mij toch een beetje de zwangerschapsbarometer :).

soit, 2 dagen later naar dokter decleer: alles ok, zelfs al beginnende hartslag.
2 weken later 2de echo: duidelijke hartslag. toen begonnen we al meer hoop te krijgen op een goede afloop want zover, 8 weken, waren we nog nooit geraakt.
toen zijn we op reis vertrokken en daar heb ik me redelijk rustig kunnen houden. ik was wel ongerust op de dagen dat ik me minder zwanger voelde maar gelukkig was dat de dag nadien telkens terug in orde.

onze volgende afspraak is op 17 augustus maar intussentijd ben ik al 2 keer in paniek naar een andere dokter geweest wegens verlof van decleer.
de eerste keer op 10 weken: 3D echo, alles ok.
en de tweede keer op 11 weken: daar hebben we met tranen in onze ogen kunnen genieten van een spartelend kindje, met een neusje, handjes, voetjes, alles wat eraan moest hangen hing eraan.

weet je, ik kan het nog altijd niet geloven. na de laatste echo leek alles zo echt, voor eventjes. maar een paar dagen later begin ik toch weer te piekeren, zou dat murmeltje nog leven?

en omdat het nogal gênant is (én kostelijk) om iedere week op de spoedafdeling te gaan zitten, heb ik mezelf een angelsound aangeschaft. dat is een doe-het-zelf-dopplerapparaatje waarmee je de hartslag van je kindje kunt zoeken en beluisteren.
maar het is nog te vroeg, ik hoor nog niets. voorlopig moet ik nog aftellen naar dinsdag voor de volgende geruststelling. maar het zal in orde zijn, ik heb er vertrouwen in.
nooit gedacht dat ik luidop zou kunnen verkondigen: ik ben zwanger!