zaterdag 21 april 2012

de apotheose.. zit je neer?

na bijna 9 maanden post ik nog eens een bericht. ik dacht dat mijn gevecht met ons onverklaarbaar vruchtbaarheidsprobleem eindelijk ten einde was toen juliette geboren werd maar neen.. het heeft een staartje gekregen en het gaat als volgt: in februari jl. kom ik ineens tot de vaststelling dat ik weer zwanger ben. de zwangerschap was niet gepland en heeft in het begin wel wat paniek veroorzaakt maar na een paar dagen waren we eigenlijk heel content en keken we toch wel uit naar nog zo'n wonder. maar zoals de meeste andere keren, begon ik na een paar weken weer het gevoel te krijgen dat er iets mis was. de zwangerschapssymptomen verzwakten, ik voelde me minder en minder zwanger. een echo op 6 weken bevestigde dat er iets fout was. het hartje klopte nog maar veel te traag. het vruchtje was trouwens onderontwikkeld, had niet de grootte van een embryo op 6 weken. op 23 februari heb ik het vruchtje verloren. ik wilde eindelijk eens een verklaring voor het feit dat mijn lichaam weigert om een bevruchte eicel te laten uitgroeien tot een baby, of toch bijna altijd. mijn 'gewone' gynaecoloog heeft dan bloed afgenomen en allerhande onderzoeken laten uitvoeren. onderzoeken waarvan ik dacht dat ze allemaal al eens gebeurd waren maar onder het motto van 'beter teveel dan te weinig' keek ik vol spanning uit naar de resultaten. en ineens bleek dat het probleem helemaal niet zo onverklaarbaar is. de gyn zei: 'mevrouw, de waarden van je schildklierhormonen zijn absoluut niet goed. we hebben de oorzaak van al je miskramen gevonden. maak zo snel mogelijk een afspraak bij een endocrinoloog'. ondertussen ben ik bij een endocrinoloog geweest. ik loop dus al jaren rond met de ziekte van graves. dat is een autoimmuunziekte waarbij je lichaam antistoffen aanmaakt tegen je schildklier. bijgevolg slaat die schildklier in een acht en begint die in overdrive hormonen aan te maken. herhaalde miskramen is een veel voorkomend gevolg van deze ziekte. gezien ik er al zolang meer rondloop kan ik niet meer genezen met medicijnen, ik zal altijd hervallen. daarom moet mijn schildklier operatief verwijderd worden. na de ingreep moet ik voor de rest van m'n leven synthetisch schildklierhormoon innemen. ik kan je verzekeren dat ik geen woord kon uitbrengen toen ik dit fantastische nieuws vernam! tot voor kort besefte ik met moeite dat ik zo'n klier had en ineens moet die eruit. en ja, achteraf gezien heb ik veel symptomen maar ik heb gewoon altijd gedacht dat ik een nerveus type ben dat hartkloppingen krijgt van teveel stress en hele dagen te piekeren. maar wat me vooral oerkwaad maakt is het feit dat er NOOIT een fertiliteitsarts geweest is die de link legde tussen die slechte bloedwaarden en de miskramen!! noch in kliniek A, noch in kliniek B. ofwel werden die waarden nooit getest (ik heb waarschijnlijk 100 bloedafnames gehad in al die jaren!) ofwel is die hun frank nooit gevallen. ik weet het niet. ik weet gewoon dat al die jaren verdriet, miserie, opofferingen kon vermeden worden door dagelijks een pilletje te nemen. én, als de ziekte vroeger ontdekt was, moest ik binnenkort niet onder het mes. je zou toch goesting krijgen om naar die kliniek te rijden en die mens vanachter z'n buro te sleuren?! pff, ik weet niet goed wat ik moet doen met die gevoelens. ik ben verdrietig, kwaad en bang tegelijkertijd. gelukkig ben ik er vorig jaar toch in geslaagd om een prachtig kind op de wereld te zetten. de endocrinologe zei dat juliette een heel sterk embryo moet geweest zijn. heel dat verhaal heeft nog maar eens bevestigd wat voor een pièce unique ze is. 13 maanden is ze nu en ik geniet met volle teugen van alles wat ze doet. als ik haar niet had dan zat ik nu waarschijnlijk in een heel diepe put.. hier zie je ze nog eens