gisteren hadden we de o-zo-belangrijke 12 weken echo (al ben ik bijna 13 weken) en oef, alles was in orde.
dat wereldwonder is ondertussen al 7cm, 2cm gegroeid op anderhalve week tijd. niet moeilijk dat ik mezelf hier vooruitsleep wegens alarmerend laag energiepeil.
pas op, ik klaag niet hoor, integendeel. al hing ik hele dagen met m'n hoofd in de wc-pot, ik zou er nog mijn glimlach niet bij verliezen.
ondanks het geruststellende nieuws hadden we toch geen zo'n goed gevoel bij de consultatie. de dokter was om te beginnen anderhalf uur te laat. hij was slechtgezind en heeft de echosessie rap rap afgerammeld, we hebben met moeite armpjes en beentjes gezien.
wij kijken al zolang uit naar dit moment, zitten daar 90 minuten in de wachtzaal onze vingers op te vreten van de zenuwen en dan sta je ineens terug buiten voor je 't goed en wel beseft. we hadden ons dat moment toch wel wat anders voorgesteld.
het was normaal gezien de bedoeling dat ik tot half oktober naar dokter decleer zou gaan om daarna 'over te schakelen' naar mijn gyne dicht bij huis. maar we hebben gisteren besloten om vanaf de volgende consultatie reeds te veranderen.
die andere gyne is dichter (op 10 minuten van hier), goedkoper en vooral: hij neemt al de tijd!
niet echt loyaal tov decleer maar ey, die zal dat nooit beseffen. bij hem is dat bandwerk, voor hem zal dat niks uitmaken als daar nu eentje meer of minder komt.
we zijn nog altijd niet bekomen van de chance die we hier hebben tegenwoordig, gisteren kreeg ik nog goei nieuws. de creche naar waar mijn voorkeur uitging belde om te zeggen dat ze plaats hebben voor ons sjareltje. je moet weten, waar wij wonen mag je al blij zijn dat je opvang vindt nét voordat je terug begint te werken. een ongelooflijk grote zorg minder. waar hebben we dat aan verdiend??
in principe mag/kan ik dus nu beginnen genieten... ik zal proberen
ps: je zal het vandaag ook wel gehoord hebben (je moest al serieus doofstom zijn om eraan te kunnen ontsnappen): T.H. is weer zwanger.
'in het voorjaar zijn wim en ik beginnen praten over een tweede kindje'
in het voorjaar. we zijn half augustus en ze is al 12 weken ver. *zucht*
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
Voila sie, niks dan goed nieuws. 't Blijft toch verbazingwekkend hoe het leven kan uitpakken, eh?
En idd, wat een uitspraak zeg van die Tia. Poeh poeh, 'k wou ze ook een stompke geven toen ik dat las ;)
Probeer te genieten hoe lastig het soms ook is. Het is jullie werkelijk gegunt.
x sasbelgie
Een reactie posten