dochter

ik loop een dochter op mijn arm te sussen
tot ze niet meer dreint
zoals ik rondloop met wat ik voor haar voel
tot ik er een beeld voor heb dat het verkleint

en dat zo minuscuul te voorschijn komt
uit een hele voorraad taal
zoals ik een klein handje door de lange
tunnel van een mouw te voorschijn haal.


herman de coninck

7kg en 65cm...

...dit zijn juliette's nieuwste gegevens in haar grafiek. ze is goed op dreef, dat is duidelijk.
ze heeft gisteren, tijdens de consultatie bij K&G, 2 prikjes gekregen. het was de eerste keer dat ze zich heeft laten horen tot aan de andere kant van het gebouw. ocharme 't schaapje...

ze is vandaag naar de creche maar de kans is groot dat ze morgen zal moeten thuisblijven want ze is verkouden. niezen, hoesten en een verstopt neusje. het was precies een dyson die in onze kamer lag vannacht (de kruimeldiefversie dan).
borstvoeding is goed voor de weerstand zeggen ze. het is nu al de 3de keer dat juliette verkouden is, de eerste keer zelfs toen ze nog borstvoeding kreeg. zijn de kinderen die flesvoeding krijgen van bij de geboorte dan nog meer ziek?

anyway, spoelen is de boodschap. een ondankbare job, dat wel. ze ziet mij nog maar afkomen met m'n flesje fysiologisch water en ze is precies al aan 't verdrinken :).

off to bed, 'k voel me niet goed en heb dringend rust nodig!

breakdown

gisterenavond een dieptepunt gehad. viereneenhalve maand korte, onderbroken nachten beginnen hun tol te eisen. ik loop al een paar dagen rond met het gevoel alsof ik verkouden zal worden bijgevolg was ik gisteren extra vod-achtig. ik had ineens de courage niet meer om recht te staan uit m'n zetel. daarna ben ik in tranen uitgebarsten. niet verdrietig, puur uit ellendigheid van zo moe te zijn. zelfs een aflevering van mijn favoriete serie dexter kon me er niet bovenop krijgen.
j. heeft me dan stante pede naar bed gestuurd (ook al moest juliette om 22h30 nog melk drinken en moest hij om 4h opstaan deze morgen). en het is alsof juliette de boodschap begrepen heeft: ze heeft heel de nacht doorgeslapen, zonder dat ik haar bij me gepakt heb omdat ze anders klaarwakker wordt. om 6h werd ze dan toch onrustig en dan heeft ze nog tot 7h45 naast me geslapen. maar al bij al dus een kwaliteitsvolle nacht en daar ben ik haar dankbaar voor :).

mademoiselleke heeft weer een grote stap gemaakt: ze eet fruitpap sedert vorig weekend. en het begint goed te gaan. de eerste paar keren trok ze een gezicht alsof ik haar aan het vergiftigen was en bleef er niks binnen maar de 3de keer ging het al ietske beter. gisteren heeft ze in de creche een halve portie binnengespeeld. we gaan de goeie kant op. vaste voeding betekent ook andere consistentie van de pamperinhoud... juk... (dit terzijde :))

ze heeft nu ook gevonden hoe ze zich moet omdraaien van haar rug op haar buik. je hoort ze dan 'vechten' in haar park en ineens ligt ze in de volledig andere richting, op haar buik met haar knieën opgetrokken. alsof ze zal beginnen kruipen (ja, 't is een rappe die van mij :p). dan sta ik naast haar en zeg 'awel, naar waar ga je?!', en dan begint ze altijd te lachen :).

omdat ik hoop dat juliette later ook zo zot zal zijn van muziek als ik en j., zal ik hier ook regelmatig actuele liedjes posten die ik graag hoor.

wist-je-datjes

ik ben indertijd begonnen met bloggen om m'n frustraties te kunnen afschrijven van me. om hier mijn gal uit te spugen, bij momenten uitspraken te doen die in het echte leven niet aanvaard zouden worden uit onbegrip. kortom, dit was hier zo'n beetje mijn virtuele psycholoog.
ondertussen is het therapeutische aspect van mijn schrijven wat op de achtergrond geraakt, uiteraard komt dit door mijn klein wonder met punkallures, genaamd juliette.

nu wil ik verder schrijven voor haar. ik dacht dat het wel leuk zou zijn als juliette hier later kon lezen hoe ze veranderde, van maand tot maand, welke maniertjes ze kreeg en mettertijd ook welke deugnieterij ze uitspookte.

ik begrijp maar al te goed dat wie nog in de mmm meedraait helemaal geen boodschap heeft aan schrijfsels over een baby. dus voor wie dit te pijnlijk of te irritant wordt, gooi deze link uit je favorieten, ik neem niemand iets kwalijk, integendeel!


4 maanden
gisteren is juliette 4 maanden geworden. het gaat allemaal zo snel dat ik amper kan volgen.
ongelooflijk hoe zo'n klein ding evolueert en bijleert. dat hulpeloze mensje die onlangs uit mijn buik tevoorschijn kwam neemt sinds een paar dagen haar voetjes vast als ze op haar rug ligt. af en toe lukt het al om haar teentjes in haar mond te duwen. dat is het lot van alles wat ze in haar handen krijgt: het verdwijnt in de mond.
het is ook een enorm friemelgat. 's nachts wordt ze er zelfs wakker van en dan begint ze te vertellen... (de inhoud van de verhalen moet ik je wel schuldig blijven). een flesje melk is dan het enige wat haar terug in slaap krijgt. het gevolg is dat ik rondloop met aanzienlijke zakken onder mijn ogen en een mond die constant op geeuwen staat. maar ik klaag niet hoor, als ze dan 's morgens lacht naar me dan ben ik alles vergeten.

juliette rijdt mee in de bakfiets naar de creche 's morgens (bij deftig weer). en als we over een oneffen ondergrond rijden dan begint ze te 'zingen' omdat ze het leuk vindt dat haar stem dan trilt, supergrappig :).




haar kuif staat nog altijd hardnekkig in de lucht. 'k heb al ondervonden dat ze die proberen plat te krijgen in de creche maar ze zijn er nog niet in geslaagd, oef.:)

morgen gaat ze mee naar antwerpen met de trein, shoppen kun je niet vroeg genoeg leren!



to be continued!

lost and found

jaja, ik leef nog. het heeft een tijd geduurd maar hier ben ik dan toch nog eens met wat nieuws.
meerdere malen heb ik hier voor m'n pc gezeten met de blogpagina voor m'n neus maar ik voelde me er niet goed bij. het deed me hier teveel herinneren aan al die frustraties, tranen en verdriet. het is pas nadat juliette al een paar weken oud was, dat ik zo alles een beetje op een rijtje heb kunnen zetten. ik probeer heel het onvruchtbaarheidsverhaal een plaats te geven in ons leven. ik merk dat daar toch nog veel mee bezig ben. tv-programma's over infertiliteit trekken nog altijd al m'n aandacht, ik blijf artikels zoeken over onverklaarbare miskramen, ik word nog altijd razend kwaad bij domme uitspraken van mensen die er geen bal van begrijpen... ik vrees dat dit zal blijven.
het klinkt misschien raar maar door juliette word ik er nog altijd dagelijks mee geconfronteerd. iedere dag sta ik erbij stil wat voor een wonder zij wel is, meerdere keren per week zeggen we tegen mekaar 'wie had dat nu kunnen denken?!'. het is uiteraard een positieve confrontatie maar soms kan ik er toch nog de muren van op lopen.
had ik op voorhand moeten weten dat we zo'n lieve schat in onze handen gingen krijgen dan was ik die 4 jaar al zingend door het leven gegaan, echt waar. het is het allemaal zo waard geweest.
3 maanden is ze nu. het is een rustige, blije baby. ze brabbelt, lacht veel (wel enkel naar eigen volk :)), groeit goed, wordt alsmaar mooier,.. het is zo'n keppe. ik ben er letterlijk verliefd op.
sedert gisteren ben ik weer aan 't werk (jawel!). het was een van de pijnlijkste momenten in m'n leven: juliette moeten achterlaten in de creche. pff...ik heb gejankt gelijk een klein kind. zij niet, ze besefte niet dat ik haar alleen ging laten. en dat is maar goed ook.
vandaag is ze bij papa gebleven, hij moest niet werken. en morgen is ze bij mij want ik werk nooit op woensdag.
3 maanden geleden heb ik juliette voorgesteld, hieronder zie je hoe hard ze ondertussen veranderd is :):



is ze niet om op te vreten?
(ik kreeg de foto er niet volledig op..)

Juliette

hier is ze dan, ons wonder:



op 4 maart is ze geboren, om 14h42. ze woog 3840g en ze was 52cm groot.
is ze niet prachtig, om op te eten?

we zijn pas sinds gisteren thuis van het ziekenhuis want de bevalling is uiteindelijk toch uitgedraaid op een keizersnede.

op 3 maart, om 22h binnengegaan. om 23h en om 4h heb ik een pilletje gekregen om m'n baarmoeder weker te maken. na die tweede begonnen de weeën langzamerhand op gang te komen. maar toen viel het nog mee :)
tegen 8h kreeg ik dan een produkt in m'n infuus die de weeën volledig moesten opwekken, een lage dosis weliswaar. maar meer had ik niet nodig want het was direkt vollen bak. toen heb ik toch een aantal uren goed afgezien. 'k had me ook voorgenomen om te proberen zonder epidurale. dat lukte me maar ik moet toegeven dat het soms verleidelijk was om er toch eentje te vragen.
anyway, ondertussen waren we al een aantal uren verder maar mademoiselle was nog altijd niet ingedaald en m'n opening was maar 1cm vermeerderd. rond 11h besliste de gynaecoloog om m'n vliezen te breken. 'nu zal het pas écht beginnen' zei hij. 'al het voorgaande was spielerei'. yeah right, m'n weeën vielen stil.
opnieuw infuus met weeënopwekker. het boeltje schoot direkt weer in gang maar zonder enige vorderingen wat opening of indaling betrof.
rond 13h kondigde meneer doktoor aan dat er maar 20% kans meer was op een natuurlijke bevalling. toen heb ik beslist om toch een epidurale te vragen. wat was het nut nog om daar te liggen afzien terwijl ik hoogstwaarschijnlijk een half uur later toch ene zou moeten krijgen voor de operatie.
het verschil was enorm, van een puffende, humeurige tang was ik ineens veranderd naar een lachende patiënt die de humo aan 't lezen was :).
om 13h30 is het finale verdict gevallen: keizersnede want anders zou de gezondheid van de baby in gevaar komen.
om 14h10 lag ik op de operatietafel en om 14h42 is juliette geboren.
ik kan niet omschrijven wat er door me ging toen ik haar hoorde huilen en toen ze haar eventjes voor me hielden vooraleer de pediater ze ontvoerde om te onderzoeken.
zowel papa als ikzelf waren volledig in tranen maar romantisch was het niet. ik lag vastgeketend met m'n 2 armen (jesus-style) en hij was onherkenbaar door de schorten, mondlapjes en mutsjes die hij moest aandoen.

ondertussen zijn we een week en een dag verder en eindelijk kan ik het geloven. ik heb een dochter. en wat voor eentje. ze is werkelijk perfect. ze huilt relatief weinig, ze drinkt zeer goed aan de borst en ze is zo mooi. nooit gedacht dat ik nog zo verliefd zou worden.
alles tesamen gerekend heeft het precies 4,5 jaar geduurd vooraleer we haar in onze armen konden nemen maar het is het allemaal zo waard geweest.
lotgenootjes, niet opgeven, de beloning voor het eindeloze wachten is zo fenomenaal.

laatste update voor d-day

het is bijna zo ver!
deze morgen ben ik voor de laatste keer naar het ziekenhuis geweest voor de monitoring. er was lichte activiteit maar nog niks spectaculairs. nog altijd een cm opening, daar ook geen vooruitgang.
toen de vroedvrouw 'eens ging voelen' hoeveel opening ik had bleek ze andere plannen te hebben. ze heeft me 'gestript' (vlies rond de baarmoedermond losmaken) en dit zonder mij dit op voorhand te vertellen. jawadde, dat heeft serieus pijn gedaan! op een bepaald moment heb ik haar met al mijn macht van me willen afduwen maar ze had er zich blijkbaar aan verwacht want ze schoof geen milimeter. ik schat dat ze na een minuut of 2 (die op dat moment op 20 minuten leek) gestopt is. 'k was er efkes niet goed van en kreeg ineens zwarte vlekken voor m'n ogen. chance dat ik neer lag.
anyway, ze doen dat dus in de hoop dat de weeën spontaan zouden beginnen. wel, bij mij werkt dat dus weer niet.
straks worden we verwacht in het ziekenhuis, om 22h. rond 23h gaan ze me dan licht stimuleren adhv prostaglandine op de steken. hopelijk doet die z'n werk en wordt het morgenvroeg geen keizersnede.

daarnet zijn we frietjes gaan eten in het frituur, m'n laatste avondmaal :). de volgende keer dat we daar komen zullen we met eentje meer zijn.
daarnet ook gedoucht, voor de laatste keer met m'n dikke buik. er zijn eigenlijk heel wat 'laatste keren' geweest vandaag.
hoe erg ik ook verlang om m'n muizeke in m'n armen te houden, toch zal ik m'n buik missen. het is een dubbel gevoel. je wilt weten hoe je kindje eruitziet maar toch koester je dat leven in je lichaam.
het is allemaal zo snel gepasseerd. vanaf morgen staat ons leven op z'n kop, in de positieve zin uiteraard.

tik tok tik tok

ik loop hier nog altijd rond rond. daarnet nog eens aan de monitor gelegen maar daar hebben we niets spannends gezien. 'k heb wel al een kleine centimeter opening maar om goed te zijn zou dat toch al wat meer gevorderd mogen zijn.
het zit er dus aan te komen, die keizersnede. donderdagmorgen nog eens hart- en buikactiviteit gaan opmeten en als er dan nog geen verandering in gekomen is dan verwachten ze mij 's avonds op de materniteit.

wanneer ik op het einde van de dag in m'n zetel lig dan heb ik wel lichte weeën. zaterdagavond was de eerste keer. we waren ervan overtuigd dat het die nacht ging gebeuren. om 1h 's nachts heb ik me nog gedoucht, haar gebrusht, toiletzak klaargemaakt... te vroeg victorie gekraaid bleek 's morgens.
de vroedvrouw van dienst deze morgen zei dat het normaal is dat ik 's avonds wat weeën heb, dat komt door de vermoeidheid.

ik ben het echt wel beu nu. ik probeer mezelf op te peppen door te zeggen dat het nu op die paar dagen niet meer komt na zo lang wachten maar toch.. zitten, liggen, staan: het doet allemaal zeer. en tot nu toe nog altijd zonder beloning. een bébé in m'n armen houden, deze week nog, is voor mij nog altijd een utopie. klinkt onnozel als je mij ziet lopen maar toch is het zo.

lichte vooruitgang

jaja, we boeken een lichte vooruitgang. muis is toch een stukje gedaald en m'n baarmoederhals is ook al beetje verstreken. dat zijn goeie tekens. vandaar ook het vochtverlies van gisteren én deze nacht (moeten opstaan vannacht om droog ondergoed aan te trekken en een maandverband erin te leggen, zo erg!). helaas alles nog zo dicht als een bretoense oester.
morgen moet ik een klein uurtje aan de monitor gaan liggen op de materniteit en dit elke 2 dagen herhalen. mocht ik tegen donderdag nog niet spontaan bevallen zijn dan moet ik 's avonds 'binnen' en zal ik toch heel lichtjes en voorzichtig ingeleid worden. als dat ook niets uithaalt dan wordt het sowieso een keizersnede op vrijdag 4 maart.

ik ben blij dat ik nu een scenario heb, dat maakt het wachten toch een beetje draaglijker.

vals alarm

deze morgen werd ik wakker met een kletsnatte onderbroek. ik wist niet goed wat ik ervan moest denken en het was pas na een klein half uur dat ik besefte dat het misschien wel vruchtwater kon zijn.
heb dan gebeld naar de materniteit en die raadden me aan om toch eens te passeren voor een test.
daar aangekomen hebben ze mij inwendig onderzocht maar nog altijd geen opening. de test was ook negatief, het was dus geen vruchtwater.
'k heb dan zo'n anderhalf uur aan de monitor gelegen en behalve regelmatige harde buiken was er niks spannends te zien op dat scherm. vals alarm dus...
morgenvroeg sowieso nog eens bij de dokter op controle.

dju hé!

stick a fork in me. i'm done!

ze mag komen. ik ben er klaar voor, mentaal en zeker ook lichamelijk. ttz, ik ben er lichamelijk klaar voor om weer een normaal lichaam te hebben. eentje die mobiel en lenig is, die zonder problemen kousen en schoenen kan aantrekken en die geen 3 minuten nodig heeft om uit de sofa te geraken.
deze morgen naar de pedicure geweest want het is nu toch al een paar maanden geleden sinds ik de laatste keer m'n voeten deftig kon verzorgen.
positief is wel dat ik geen gezwollen voeten en enkels meer heb sedert ik gestopt ben met werken. misschien is een staand beroep dan toch beter voor zo'n kwaaltjes.

kom er schot in de zaak? ik weet het niet. aan de ene kant denk ik van wel. mijn rechterlies doet zeer en ik voel toch wel een druk die dagelijks toeneemt, zo ter hoogte van m'n schaambeen. de druk van muis op muis eigenlijk :).
aan de andere kant: naar 't schijnt kun je aan de buik zien dat de baby ingedaald is. wel, als je mij in profiel ziet dan is mijn tafel nog altijd eentje om aan te zitten met een barkruk ipv een laag salontafeltje, if you know what i mean.

donderdagmorgen weten we meer.

R.U.S.T.

je kunt niet geloven hoe ik mezelf vooruit heb gesleept naar vandaag: mijn allerlaatste werkdag!
7,5 uren aan een stuk op een bureaustoel zitten, dat ging echt niet meer. ik probeerde het iets minder lastig te maken door heel de dag te schuiven en te draaien op die stoel, waarschijnlijk tot grote ergernis van m'n buurvrouw-collega. en dan die plasmomenten... 2 à 3 keer per uur, langer houd ik het niet vol. gevolg is dat ik kloven in m'n handen heb van al dat handenwassen na de toiletbezoekjes!
ook het gefocust blijven op de job was een grote uitdaging de laatste weken. ik was er met m'n hoofd niet meer bij, met m'n gedachten in andere oorden.
steenmoe ook. mijn lieve j. heeft al heel de week de vroege shift, staat om 3h 's nachts op en ik lig dan te piekeren, te draaien en te keren, tot ik rond een uur of 6 in slaap val. 25 minuten later loopt dan de wekker af.
:)
vanaf nu kan ik dutjes doen overdag, dat zal van mij een heel ander mens maken!

gisterenavond zijn we naar de gyn geweest. muis is nog altijd niet ingedaald (of wat dacht je), hoogstens een heel klein beetje gezakt. het is afwachten nu. volgende week donderdag, daags voor m'n uitgerekende datum, een nieuwe checkup.

ik was enorm onder de indruk bij de echo, door iets kleins. ineens wees de dokter erop dat je wat nekhaar kon zien zweven in het vruchtwater. redelijk veel haar eigenlijk. ik wist niet eens dat je het haar kon waarnemen op een gewone 2D-echo. we zullen dus een serieuze haardos zien verschijnen binnenkort (tenminste, als het niet bij een nektapijtje blijft :D)

flashback

een jaar geleden, op 1 februari 2010, had ik voor de 6de maal een positieve zwangerschapstest. de 3 daaropvolgende weken heb ik gevochten om ons embryootje levend te houden. dure, pijnlijke inspuitingen, dagenlang platliggen, het heeft niet mogen zijn. en nu, een jaar later, zit ik hier voor mijn pc met een dikke buik. ons 7de embryootje heeft het gehaald en wordt binnen een paar weken geboren.
het gaat nog altijd mijn petje te boven...

countdown

gisteren mochten we nog eens op controle bij de gyne.
net zoals de vorige keer, nog altijd geen opening, niks van indaling te zien (en dat is te merken aan het uitschuiftafeltje dat net onder m'n borsten plakt en bijgevolg geweldig tegen m'n longen duwt).
dit betekent dat de kansen op een keizersnede stilletjesaan vergroten. gezien de vorige geboorte met een keizersnede gebeurd is kan de bevalling niet ingeleid worden. ik loop dan het risico dat het litteken scheurt. en bij geen of te weinig indaling moet er normaal gezien sowieso ingeleid worden. vandaar...
ze gaan me maximum een week over tijd laten gaan.

ondertussen heb ik enkels als boomstammen en voeten als speldenkussens. wanneer ik 's avonds m'n kousen afdoe dan zie je zo de elastiek in m'n benen staan. en 's morgens bij het opstaan nog altijd...
ik ben de elegantie zelve tegenwoordig.

nog 7 keer werken (jiehààà) en dan EINDELIJK op z'n minst 1 week rust. tenzij madam zich vroeger aanmeldt natuurlijk.

het muizeke weegt ondertussen al 2,8kg by the way. als ze de komende weken zal blijven stampen en manoeuvreren zoals ze nu doet dan zal ze niet veel meer verdikken. calorieën dat die verbrandt!

volgende checkup binnen 2 weken.

dilemma²

we zitten met een dilemma.
binnenkort is het zover, komt dat hummeltje tevoorschijn, en dan... ben ik dan weer vruchtbaar? moet ik dan een of ander anticonceptiemiddel nemen/steken?
hoe groot is de kans dat ik weer zwanger word?

mijn verstand zegt: JA voor anticonceptie!
waarom? wel, ten eerste omdat er hier geen plaats is voor nog een extra kindje. ofwel moeten we ons huis verkopen en verhuizen ofwel bijbouwen => pfff wegens stressy en duur.
ten tweede omdat er toch wel een zeer grote kans is dat ik weer zou afstevenen op een zoveelste miskraam. en dat kan ik psychologisch niet meer aan, zonder twijfel.

mijn hart zegt: NEE, laat de natuur z'n vrije beloop gaan
waarom? wel, na al die jaren miserie om zwanger te geraken en zwanger te blijven, hoe belachelijk zou het wel niet zijn om ineens geen kind meer te willen en de pil te pakken?! stèl dat ik weer spontaan zwanger geraak, moeten we dat wonder dan niet met open armen ontvangen?

ik heb hier zo'n tegenstrijdig gevoel over.. en veel tijd is er niet meer.
sowieso is de pil geen optie voor mij. na al die jaren van mezelf volspuiten met hormonen heb ik er nu wel genoeg van. en trouwens, het is al een succes als ik 'maar' 3 pillen vergeet per cyclus, niks voor mij :s.

'k begrijp dat dit voor sommigen onder jullie een luxeprobleem lijkt maar draai het of keer het, het is een dilemma.

een gesprek hierover met de gyne zal ons misschien de knoop kunnen doen doorhakken.

vorige controle trouwens ok. alles nog goed dicht en hoog. zodanig zelfs dat de dokter vermoedt dat ik er iets langer dan 40 weken zal over doen.

stand van zaken

eerst en vooral wil ik iedereen die meeleest een mooi nieuw jaar toewensen. eentje zonder al teveel stress en voor diegenen die erop wachten: héél rap een adoptie-, IVF- of biologisch kindje. het is jullie zo hard gegund!

ondertussen ben ik in m'n 33ste week beland. dit betekent dat ik de allures heb van een pinguin met astma. al ben ik trots op mezelf dat ik er gisteren nog in 'geslaagd' ben om m'n living en m'n keuken te dweilen. met de nodige horizontale rust achteraf bleek dat wel te lukken.
eergisteren hebben we een rondleiding gekregen op de materniteit. interessant om te zien waar het allemaal gaat gebeuren (tenminste, als het geen keizersnede wordt). ik was aangenaam verrast door de niet-klinische sfeer van de verloskamer. ik vond het er bijna gezellig :).
door dit bezoek zijn de zenuwen die ik al had wel nog wat extra aangewakkerd... het wordt allemaal zo concreet. het is niet zozeer voor die bevalling dat ik zenuwen krijg maar vooral voor alles achteraf. 'k zit ermee in dat ik de organisatie niet zal aankunnen, dat ik als een wrak terug aan het werk zal moeten in juni. ik weet dat ik voorbarig ben maar de plankenkoorts speelt me echt parten..

het ontwerp van het geboortekaartje is nu ook volledig af en goedgekeurd. de enveloppen zijn geschreven en gisteren heb ik me beziggehouden met het klaarmaken van de doopsuiker.
papa is momenteel aan het schilderen in de babykamer. hij mag zich haasten want z'n deadline van 31/12 is allang verstreken...
op zich is er wel nog tijd daarvoor maar ik wil gewoon zo snel mogelijk de meubeltjes in mekaar steken zodat ik al het verzamelde gerief kan opbergen. voorlopig ligt dat allemaal in onze slaapkamer met als gevolg dat je goed moet opletten waar je stapt of je breekt je ruggegraat.
'k ga hem sebiet eens een schop onder zijn gat geven se :).