vandaag kwam er een mannelijke collega aan onze 'blok' vertellen dat zijn vrouw 8 weken zwanger is. dit verwonderde me eerst wel (lees: ik vond het verdacht) want hij is 40 jaar en zijn vrouw is er 'al' 38. toen smeet hij er direkt ook uit dat het een grote verrassing was want dat ze eigenlijk geen kinderen konden krijgen.
nadien heb ik hem een mailtje gestuurd om hem te laten weten dat we in hetzelfde schuitje zitten. bleek dat zij ook jaren van behandelingen achter de rug hebben en dat ze uiteindelijk gestopt zijn omdat ze de spanningen niet meer aankonden.
de beslissing om te stoppen was 2 jaar geleden en nu zijn ze wonder boven wonder ook zwanger.
aan lie en alle andere lotgenoten: staar je er niet blind op maar houd in je achterhoofd dat het kan. dit is nog maar eens het bewijs.
anderzijds was het wel triestig om vast te stellen dat we nu al met 5 collega's van dezelfde afdeling zijn die te maken hebben gekregen met vruchtbaarheidsproblemen.
en dan zijn er misschien nog waarvan we het niet weten.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
4 opmerkingen:
Wees 'blij' (komt zo negatief over,maar bedoel het zo niet hoor) dat er op je werk lotgenootjes zitten...
Ik sta in het onderwijs, op een megaschool en ik ken 3 collega's die vruchtbaarheidsproblemen hadden. Drie! Ze zijn allemaal een stuk ouder dan mij en hebben -op uitzondering van ééntje- allemaal kinderen gekregen. Aanvankelijk met hulp, daarna op natuurlijke wijze. Life has its ways...
Maar!
Ik ben nu helemaal alleen. Al mijn jonge collega's zijn ring aan één zwanger. Er zijn er ontzettend veel bevallen in 2008-2009 en nu komt dus de 2de golf geleidelijk aan op gang.
Ik vind het vre-se-lijk om daar op te staan kijken en jezelf zo machteloos te voelen.
Alles ok met jou voor de rest?
dit moet idd een hel zijn lie.. ik veronderstel dat je het woord 'proficiat' ook niet meer over je lippen krijgt?
alles ok met mij. behalve m'n rug die me parten speelt mag ik anders over niks klagen
Die proficiat gaat moeilijk en bijna niet van harte, maar ik zet mijn pokerface op en krijg het er wel nog steeds uitgeperst.
Ergste is mijn paniekaanvallen. Aller ja, paniek... Telkens we uitgenodigd worden bij een koppel zit ik al een week daarvoor met de daver op m'n lijf.
'Oh nee nee nee, die gaat daar weer wat aankondigen...' en ik ontdooi als ik de vrouwelijke helft zie drinken of roken :p
Belachelijk eh... Ik weet het, maar ik kan het niet helpen...
helemaal niet belachelijk lie! eerder een logisch gevolg en dus heel begrijpelijk (tenminste voor diegenen die zich door omstandigheden kunnen inleven in je situatie..)
enne... wat dat roken en drinken betreft.. eigenlijk mag je daar ook niet meer op voortgaan.
in de voetbalclub komt er een mama die ook zwanger is. ze vertelde onlangs dat ze veel op controle gaat omdat ze al meerdere bloedingen gehad heeft. terwijl ze dit vertelt sleurt ze aan die sigaret alsof haar leven ervan afhangt. de ene na de andere steekt ze op.
woensdag vernomen dat ze weer bloedingen heeft gekregen en dat ze op z'n minst 3 maand moet platliggen, tot ze zeker 30 weken is. ze had misschien beter de raad van haar 10-jarig dochtertje opgevolgd die vorige week luidop zei: mama, je mag niet roken, dat is niet goed voor de baby..
tiestig...
Een reactie posten