wat een klotedag.
een collega die nog maar een maand of 3 terug is uit zwangerschapsverlof loopt daar alweer rond met een zwangere buik. ik dacht dat ik door de grond ging zakken van moedeloosheid, echt waar!
pff, ik heb ineens het gevoel dat het weer niet gelukt is. tot gisteren had ik redelijk wat pijn in m'n borsten maar sedert vandaag is dat precies een stuk verminderd. het kan ook het effect zijn van de pregnyl, ik weet het niet maar ik heb er geen goed oog in. ik zie het niet meer zitten want het begint er echt hopeloos uit te zien. uit frustratie een paar schoenen gekocht.
mijn terugbetaalde ivf-pogingen zitten er bijna op. en wat dan? dan loop ik voor de rest van m'n dagen rond met die knagende pijn, dat onvervulde verlangen.
als het nooit lukt dan zou ik graag adopteren. het duurt ook heel lang, het kost veel geld maar je bent 100% zeker dat er ooit een kindje komt.
maar jonathan wilt niet... hij is niet te overtuigen... :-(
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten