halfweg

vandaag ben ik halfweg, 20 weken ver. ik kan het nog altijd niet geloven. wie had er ooit gedacht dat ik me in deze 'toestand' zou bevinden??
een vriendin vertelde gisteren nog dat ze een paar maanden geleden (toen ze nog niet wist dat ik zwanger was) al haar zwangerschapskleren heeft weggedaan. want ze dacht nog bij zichzelf dat het voor mij toch nooit ging kunnen dienen.

halfweg àl maar voor ons is het eigenlijk 'nog maar' halfweg. we zijn nog allebei zoooo angstig... we houden er nog altijd rekening mee dat we kunnen bij de ongelukkigen zijn bij wie het alsnog foutloopt. we hebben al een naam voor ons kindje maar we betrappen er onszelf op dat we die zelden of nooit uitspreken. precies of we willen de band niet onnodig sterk maken.
ik wilde eigenlijk het bezoek aan de drukker en het maken van de geboortelijst zolang mogelijk uitstellen, voor diezelfde reden, maar de zwangerschapsperikelen van een collega hebben me een beetje gedwongen om er toch al in te vliegen. zijn vriendin is onverwachts opgenomen in het ziekenhuis, 7 maanden zwanger. haar vliezen zijn al gebroken.
stel je voor dat dit ons ook te wachten staat en ik heb nog niks geregeld... een extra stressfactor die je op zo'n moment wel kan missen denk ik.

'je moet ervan genieten' heb ik ondertussen alweer meerdere keren moeten horen. ik wou dat ik het kon.

ik las gisteren dit artikel. de waterlanders zijn niet uitgebleven. het is een pijn die ik zal blijven meedragen.