verandering

een 'belated' vervolg. waar was ik? oh ja, dokter decleer. die bekeek de resultaten van de 6 spermastalen die gebruikt waren voor onze iui's in brugge en zag direct dat de kwaliteit héél slecht was. zelfs niet goed genoeg voor ivf, hij zou direct met icsi gestart zijn. hij heeft direct een afspraak geregeld voor jonathan bij de gerenommeerde androloog professor comhaire. die moest uitzoeken wat de oorzaak was van het spermaprobleem. tiens, hadden ze daar in brugge niet eens kunnen aan denken? ikzelf moest een kijkoperatie ondergaan om te checken of er bij mij ook niet een probleem zat. 'onderzoeken' staat dus niet in het woordenboek van de fertiliteitsartsen in brugge, das duidelijk.
wat is toen duidelijk geworden: ik zat met een cyste die een eierstok belemmerde (niet echt bevorderlijk om zwanger te geraken natuurlijk) en jonathan had een spatader op een van z'n teelballen... door die spatader werd zijn teelbal constant voorzien van te warm bloed waardoor er zich geen goeie zaadcellen konden ontwikkelen. die zaadcellen hadden een slechte DNA, wat dan weer de oorzaak was van al m'n miskramen. eindelijk, we wisten we wat er aan de hand was!!
de spatader werd weggehaald (dichtgekleefd eigenlijk) en toen was het 3 mnd wachten om een nieuw spermastaal te laten testen.
na die 3 héél lange maanden kregen we eens goed nieuws: spermakwaliteit spectaculair verbeterd! jieha!
dr decleer stelde voor om opnieuw met IUI te beginnen. dit keer met veel betere slaagkans. ik stond er eigenlijk wat weigerachtig tegenover.. mijn vertrouwen in IUI was behoorlijk geschaad en ik had eigenlijk stiekem gehoopt om met IVF te kunnen starten. uiteindelijk zijn we overeengekomen om 2 IUI's te doen en als die alletwee negatief zouden zijn konden we starten met IVF.
wel nu, vandaag heb ik vernomen dat die 2 de IUI (de 8ste in totaal dus) weer mislukt is.
van zodra ik nu ongesteld word begint ons IVF-verhaal. ik weet dat dit nog intensiever zal zijn, meer medicatie, meer onderzoeken die allebei zullen leiden tot nog meer emoties denk ik.
maar ik geloof er meer in. de bevruchting zal tenslotte al gebeurd zijn, het enige wat dan nog moet gebeuren is ik die er moet in slagen om het vruchtje bij me te houden en het te laten groeien tot ik het in m'n armen kan houden. oehhh, dit klinkt zo onrealistisch: ik met een dikke buik en een aantal maanden later met een baby gaan wandelen. het mijne, een échte baby, gene die ik gefantaseerd heb :-).
pff, ik lijk hier te zitten lachen maar eigenlijk is het niet zo. ik ben er toch eventjes niet goed van dat het weeral niet gelukt is. hoeveel geduld en energie om voort te gaan kan een mens opbrengen? veel blijkbaar. hopelijk rest er nog wat over want ik zal het kunnen gebruiken de komende tijd.