september blues

we zijn alweer september. september is voor ons een symbolische maand. het is telkens de 'verjaardag' van onze kinderwens. de 3de dit keer.
3 jaar geleden was ik zwanger van wat nadien ons 1ste miskraam zou worden.
3 jaar waarin ik geen nieuwe broek durf kopen (want stel dat ik binnenkort zwanger ben, dan kan ik er niet meer in). 3 jaar waarin ik niet durf te solliciteren voor een andere job (want stel dat ik dan direct moet melden dat ik zwanger ben). 3 jaar waarin ik na elke eisprong denk bij mezelf 'zou ik wel een glaasje wijn drinken?' (want stel dat ik zwanger ben, dat is niet goed voor het embryootje). 3 jaar waarin we geen sneeuwvakantie durven boeken (want wie weet ben ik tegen dan zwanger en snowboarden met een baby in m'n buik is te gevaarlijk). en zo kan ik nog een tijdje doorgaan.
3 jaar waarin ik collega's en vriendinnen weet bevallen die later 'begonnen' zijn dan wij. sommige van die kinderen gaan bijna naar school.
al 3 jaar staat ons leven stil. wij leven per 2 weken, van eisprong naar maandstonden en omgekeerd. het heeft een invloed op alles, op je relatie, op je werk, op je gemoed, op je lichaam, op je sociaal leven, op je vriendschappen. we hebben er al veel voor opgeofferd. maar je hebt dit ervoor over, we hebben er ons bij neergelegd dat dit de tol is van het willen zwanger geraken (én zwanger blijven). het is een struggle. een struggle die ik beu aan 't geraken ben. heel erg.
ik heb een slechte dag, met downs en downers.
het woord adoptie begint weer door m'n hoofd te spoken..

het enige positieve dat we hieruit al gehaald hebben is de wetenschap dat we een sterke relatie hebben. als je samen door zoiets geraakt dan geraak je door alles! en zeker als je bedenkt dat we in die bewuste september, 3 jaar geleden, nog maar 6 maanden samen waren.