de strijd blijft duren

een uiterst onaangename ervaring was het deze morgen.
eerst en vooral kreeg ik te horen dat er maar 1 van de 2 embryo's het ontdooiingsproces overleefd had. niet zo goed natuurlijk maar ja, 't is beter dan gene en uiteindelijk hebben we niks te verliezen.
toen begon de dokter eraan. wat over 't algemeen redelijk snel geklaard is, was deze keer een pijnlijke affaire. m'n baarmoeder zat potdicht waardoor het een gepruts werd om de catheter erin te krijgen. ze zat niet alleen dicht, ze was ook nog gekanteld. na een goeie 10 minuten proberen heeft dokter decleer uiteindelijk een akelige klemtang op m'n baarmoedermond moeten plaatsen om uiteindelijk het embryo toch veilig en wel te kunnen inbrengen. ik kan je verzekeren dat dit absoluut geen deugd deed, amai.. ik probeerde me sterk te houden maar de tranen liepen over mijn wangen.
toen het afgelopen was en ik nog wat moest blijven liggen ben ik in een serieuze huilbui uitgebarsten. ik moet waarschijnlijk al emotioneel geweest zijn zonder het te beseffen en die pijnlijke ervaring was de spreekwoordelijke druppel. ik kon alleen maar denken aan hoe oneerlijk het is dat ik daar moet liggen afzien voor iets wat bij veel koppels gisterenavond lekker gezellig in hun bed gebeurd is!!
ik heb zo van die momenten dat ik de situatie echt niet kan aanvaarden.