Juliette

hier is ze dan, ons wonder:



op 4 maart is ze geboren, om 14h42. ze woog 3840g en ze was 52cm groot.
is ze niet prachtig, om op te eten?

we zijn pas sinds gisteren thuis van het ziekenhuis want de bevalling is uiteindelijk toch uitgedraaid op een keizersnede.

op 3 maart, om 22h binnengegaan. om 23h en om 4h heb ik een pilletje gekregen om m'n baarmoeder weker te maken. na die tweede begonnen de weeën langzamerhand op gang te komen. maar toen viel het nog mee :)
tegen 8h kreeg ik dan een produkt in m'n infuus die de weeën volledig moesten opwekken, een lage dosis weliswaar. maar meer had ik niet nodig want het was direkt vollen bak. toen heb ik toch een aantal uren goed afgezien. 'k had me ook voorgenomen om te proberen zonder epidurale. dat lukte me maar ik moet toegeven dat het soms verleidelijk was om er toch eentje te vragen.
anyway, ondertussen waren we al een aantal uren verder maar mademoiselle was nog altijd niet ingedaald en m'n opening was maar 1cm vermeerderd. rond 11h besliste de gynaecoloog om m'n vliezen te breken. 'nu zal het pas écht beginnen' zei hij. 'al het voorgaande was spielerei'. yeah right, m'n weeën vielen stil.
opnieuw infuus met weeënopwekker. het boeltje schoot direkt weer in gang maar zonder enige vorderingen wat opening of indaling betrof.
rond 13h kondigde meneer doktoor aan dat er maar 20% kans meer was op een natuurlijke bevalling. toen heb ik beslist om toch een epidurale te vragen. wat was het nut nog om daar te liggen afzien terwijl ik hoogstwaarschijnlijk een half uur later toch ene zou moeten krijgen voor de operatie.
het verschil was enorm, van een puffende, humeurige tang was ik ineens veranderd naar een lachende patiënt die de humo aan 't lezen was :).
om 13h30 is het finale verdict gevallen: keizersnede want anders zou de gezondheid van de baby in gevaar komen.
om 14h10 lag ik op de operatietafel en om 14h42 is juliette geboren.
ik kan niet omschrijven wat er door me ging toen ik haar hoorde huilen en toen ze haar eventjes voor me hielden vooraleer de pediater ze ontvoerde om te onderzoeken.
zowel papa als ikzelf waren volledig in tranen maar romantisch was het niet. ik lag vastgeketend met m'n 2 armen (jesus-style) en hij was onherkenbaar door de schorten, mondlapjes en mutsjes die hij moest aandoen.

ondertussen zijn we een week en een dag verder en eindelijk kan ik het geloven. ik heb een dochter. en wat voor eentje. ze is werkelijk perfect. ze huilt relatief weinig, ze drinkt zeer goed aan de borst en ze is zo mooi. nooit gedacht dat ik nog zo verliefd zou worden.
alles tesamen gerekend heeft het precies 4,5 jaar geduurd vooraleer we haar in onze armen konden nemen maar het is het allemaal zo waard geweest.
lotgenootjes, niet opgeven, de beloning voor het eindeloze wachten is zo fenomenaal.

laatste update voor d-day

het is bijna zo ver!
deze morgen ben ik voor de laatste keer naar het ziekenhuis geweest voor de monitoring. er was lichte activiteit maar nog niks spectaculairs. nog altijd een cm opening, daar ook geen vooruitgang.
toen de vroedvrouw 'eens ging voelen' hoeveel opening ik had bleek ze andere plannen te hebben. ze heeft me 'gestript' (vlies rond de baarmoedermond losmaken) en dit zonder mij dit op voorhand te vertellen. jawadde, dat heeft serieus pijn gedaan! op een bepaald moment heb ik haar met al mijn macht van me willen afduwen maar ze had er zich blijkbaar aan verwacht want ze schoof geen milimeter. ik schat dat ze na een minuut of 2 (die op dat moment op 20 minuten leek) gestopt is. 'k was er efkes niet goed van en kreeg ineens zwarte vlekken voor m'n ogen. chance dat ik neer lag.
anyway, ze doen dat dus in de hoop dat de weeën spontaan zouden beginnen. wel, bij mij werkt dat dus weer niet.
straks worden we verwacht in het ziekenhuis, om 22h. rond 23h gaan ze me dan licht stimuleren adhv prostaglandine op de steken. hopelijk doet die z'n werk en wordt het morgenvroeg geen keizersnede.

daarnet zijn we frietjes gaan eten in het frituur, m'n laatste avondmaal :). de volgende keer dat we daar komen zullen we met eentje meer zijn.
daarnet ook gedoucht, voor de laatste keer met m'n dikke buik. er zijn eigenlijk heel wat 'laatste keren' geweest vandaag.
hoe erg ik ook verlang om m'n muizeke in m'n armen te houden, toch zal ik m'n buik missen. het is een dubbel gevoel. je wilt weten hoe je kindje eruitziet maar toch koester je dat leven in je lichaam.
het is allemaal zo snel gepasseerd. vanaf morgen staat ons leven op z'n kop, in de positieve zin uiteraard.

tik tok tik tok

ik loop hier nog altijd rond rond. daarnet nog eens aan de monitor gelegen maar daar hebben we niets spannends gezien. 'k heb wel al een kleine centimeter opening maar om goed te zijn zou dat toch al wat meer gevorderd mogen zijn.
het zit er dus aan te komen, die keizersnede. donderdagmorgen nog eens hart- en buikactiviteit gaan opmeten en als er dan nog geen verandering in gekomen is dan verwachten ze mij 's avonds op de materniteit.

wanneer ik op het einde van de dag in m'n zetel lig dan heb ik wel lichte weeën. zaterdagavond was de eerste keer. we waren ervan overtuigd dat het die nacht ging gebeuren. om 1h 's nachts heb ik me nog gedoucht, haar gebrusht, toiletzak klaargemaakt... te vroeg victorie gekraaid bleek 's morgens.
de vroedvrouw van dienst deze morgen zei dat het normaal is dat ik 's avonds wat weeën heb, dat komt door de vermoeidheid.

ik ben het echt wel beu nu. ik probeer mezelf op te peppen door te zeggen dat het nu op die paar dagen niet meer komt na zo lang wachten maar toch.. zitten, liggen, staan: het doet allemaal zeer. en tot nu toe nog altijd zonder beloning. een bébé in m'n armen houden, deze week nog, is voor mij nog altijd een utopie. klinkt onnozel als je mij ziet lopen maar toch is het zo.